Sheeps Head Way Dag 3

Een pasgeboren ochtend
Goeie morgen deze morgen! Het is zeven uur en we slingeren onze nog steeds soepele lopersbenen uit bed. Weer eerst even naar buiten gluren: wat voor weer is het? Opnieuw wat grijzig en vochtig. Classic. Nou goed, we gaan het zien!
Van de gastvrouw krijgen we versgebakken scones bij het ontbijt. Heerlijk! We krijgen ze alleen niet op bij al het andere heerlijke voedsel dat op tafel staat… Rap komt ze aangesneld met twee plastic bakjes. Ieder met een scone en een dikke plak versgebakken brood op zak kunnen we de tocht weer beginnen. Maar niet voordat we het pasgeboren kalfje in het weiland naast de B&B hebben bewonderd. Twee dagen oud! Een vertederende start van de dag.

A day in the mountain
De etappe van vandaag leidt ons van Glanlough naar Cahergal. Om te beginnen klimmen we ‘the mountains’ weer in. De weilanden zijn zompig van alle regen en we zakken enkelsdiep in de modder weg. Lekker hoor. We lopen de hele dag over de rug van het midden van het eiland. We komen welgeteld één keer iemand tegen. De rest van de dag is het weilanden en kustlijn aan onze beide kanten.

Welkom op… de parkeerplaats!
Aan het eind van de dag komen we aan bij onze eindbestemming. Toen ik hier een verblijfplaats zocht kwam ik nergens op uit. Het leek erop dat het hier geen stadje, dorp of zelfs straat betreft, maar gewoon een punt. Een locatie met een naam. Gelukkig is geregeld dat de gastvrouw van onze B&B in Kilcrohane, waar we morgen aan zullen komen, ons hier ophaalt en ons morgen ook hier weer afzet. Zo lopen we de route wel zoals gepland, én hebben we een overnachtingsplek. Wel zo fijn. We zijn de hele dag al benieuwd waar we uitkomen. Na een afdaling en een korte wandeling langs de kust komen we bij een verlaten parkeerplaatsje aan. Zoekende naar ‘ons mannetje’ die de route wijst zien we een naambord staan: Cahergal. “Oh… We zijn er!”. Een parkeerplaats dus. Een parkeerplaats met een naam, die zich een officieel eindpunt mag noemen van een gedeelte van een nationale wandelroute. Tsja… Bijzonder, maar ook verklaarbaar dat hier geen B&B gevestigd is. We bellen onze gastvrouw en na een kwartier staat ze voor onze neus. Op naar Kilcrohane!
Onze B&B wordt gerund door een gezin. Eén van de dochters komt ons ophalen. Onderweg kletst deze dochter, die van mijn leeftijd blijkt, de oren van ons hoofd. Zoals de verhalen gaan klopt het: de Ierse dorpen lopen leeg. Er is een tijd waar zij de enige was in haar dorp van haar eigen leeftijd. Iedereen trok weg, niet alleen naar grote steden in Ierland, maar ook veel naar het buitenland. Australië is bijvoorbeeld een populaire bestemming om in elk geval een aantal jaren te wonen. In de dorpjes is nauwelijks werk, en hoe meer jongeren er wegtrekken, hoe meer er uiteraard ook volgen. Ook uit dit gezin woont één broer in Australië. Een andere broer is in Dublin werkzaam. Twee dochters wonen nog in het dorp. Ze zijn beiden werkzaam op de plaatselijke basisschool, gelegen aan de overkant van de straat. Tussen de pakweg 30 kinderen die op deze school zitten zijn ook neefjes en nichtjes van het gezin. Naast haar werk op de basisschool helpt de dochter haar moeder in de B&B. Hoe zou het zijn om zo te wonen? De enige van je leeftijd, je neefjes en nichtjes die een kwart van je leerlingpopulatie uitmaken, je familie en vrienden die wegtrekken voor studie en werk… Het klinkt voor mij best eenzaam!
Na een kort ritje zijn we bij de B&B. Een simpele kamer met twee heerlijke bedden, een restaurantje beneden waar we één van de lekkerste champignonsoepen krijgen die we ooit hebben geproefd (huisgemaakt door de dochter) en uitzicht op ‘the mountains’ in het midden van het eiland. Kilcrohane is klein, maar gezellig. Hier wonen lijkt eenzaam, maar misschien is het best rustgevend! Voor ons in elk geval wel: rond 21.00 uur vallen onze ogen alweer dicht. Tot morgen!