Een stukje lopen: de Nijmeegste Vierdaagse 2019
Door: Baukje Nauta
Blijf op de hoogte en volg Baukje
17 Juli 2019 | Nederland, Nijmegen
Woensdag 17 juli
“Hóe laat?”
“Help je met het ontbijt Han?”. “Sure. Hoe laat is de start morgen?”. “Kwart voor 5. Dus kwart voor 4 ontbijt.”. “Sorry?!”. Toch staat mijn broertje er vandaag. “Koffie, Bauk? En wil je vruchtenyoghurt of gewone?”. Het lijkt hier wel een hotel! We ontbijten met z’n vieren, om 03.50 uur in de ochtend. Ik vind het helemaal gezellig. Dan schuif ik mijn ingetapete voet voorzichtig in mijn schoen. Dat gaat goed, gelukkig. We kunnen weer!
“Snoepje? Stukje komkommer?”
Vandaag lopen we vanaf de start de andere kant op: richting de universiteitsgebouwen aan de Heyendaalseweg. Diverse huizen langs de kant zijn het decor van feestjes en mensen die ons opnieuw veel succes wensen. Onder hen een man in een clownspak, een meisje in een roze badjas en ouders met jonge kinderen die zelfs op dit tijdstip al bekertjes koffie, thee en eten aan ons aanbieden. Dat zie je elke dag de hele tijd langs de route. Schalen koekjes, zakjes drop en bakjes met gesneden komkommer en cherrytomaten. Naast de dixies die de organisatie regelt kun je daarnaast bij diverse huizen langs de route naar het toilet gaan. Sommigen vragen er wat voor, anderen niet. Al met al vind ik het mooi om te zien hoe aardig mensen voor elkaar zijn met dit soort dingen. Wandelaars kletsen met elkaar, iedereen gedraagt zich vrolijk. We scoren de ene high five na de andere, vooral van kinderen langs de weg. De sfeer is aan de lopende (woordgrap) band positief.
Mooi roze is niet lelijk
Vandaag is het doel: zo veel mogelijk roze dragen. Niet alleen voor ons, maar voor iedereen. Het is namelijk Roze Woensdag. Roze Woensdag is een LHBT (Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel en Transgender) dag. In Nederland is er op wettelijk vlak veel geregeld, maar op sociaal-maatschappelijk vlak vindt er nog steeds discriminatie plaats van deze groep. Op Roze Woensdag wordt aandacht gevraagd voor de LHBT groep. Het hele centrum van Nijmegen en de dorpen langs de wandelroute in roze gehuld. Ook de wandelaars van de Vierdaagse trekken vandaag als één lang roze lint door Nijmegen en omgeving.
De score van dag 2
18.30 uur. We zijn rond 14.30 uur gefinished en komen nu thuis. Reden? Een bezoekje aan de blarenpoli! Ik heb mijn verzameling uitgebreid vandaag. Welgeteld één op elke grote teen, één op elke kleine teen, en één op elke hiel, waarvan één een bloedblaar is. “Ach, wel handig om even naar het Rode Kruis te gaan.”. Na een half uurtje wachten ben ik aan de beurt. De vrouw die me gaat helpen geeft me op mijn donder omdat we zelf gisteren de blaar hebben afgeplakt. “Nóóit doen, en al helemaal niet met sporttape! Altijd met Leukoplast.”. Gratis tip mensen, neem het mee. “Ik moet er even iemand bijhalen hoor, om het ook te laten zien. Ik wil even weten hoe ik je hielen het beste kan afplakken.”. Er verschijnt een tweede vrijwilliger. Samen bekijken ze mijn voeten en tenen. “We halen er even een verpleger bij hoor, want die kleine tenen, die zien eruit alsof het gaat ontsteken.”. Ach ja. Ik zit hier nu toch. “Ik haal er even nog een collega bij hoor. Want misschien wil ik je aan de antibiotica hebben tegen die ontsteking. Ik vraag dat even na.”. Zo staan er vier mensen om mijn voeten heen. First time for everything. Ik hoef geen antibiotica, maar “die teennagels, die gaan er volgende week wel afvallen.”. “Mag ik dan wel doorlopen de komende twee dagen?”. Dat mag. In dat geval: doei nagels! Daar doe ik het wel voor! Mijn blaren worden lekgeprikt en leeggehaald, en vervolgens afgeplakt met de ‘goede’ tape. In totaal is er anderhalf uur aan mijn voeten gewerkt. Met het idee: ik heb inschrijfgeld betaald, laten we alles eruit halen wat erin zit, of zo iets… We halen onze fietsen (ik hobbel al iets meer dan ik loop) en belanden eindelijk thuis, waar ons een heerlijke avondmaaltijd staat te wachten. Dag 2 zit erop, op naar dag 3!
“Hóe laat?”
“Help je met het ontbijt Han?”. “Sure. Hoe laat is de start morgen?”. “Kwart voor 5. Dus kwart voor 4 ontbijt.”. “Sorry?!”. Toch staat mijn broertje er vandaag. “Koffie, Bauk? En wil je vruchtenyoghurt of gewone?”. Het lijkt hier wel een hotel! We ontbijten met z’n vieren, om 03.50 uur in de ochtend. Ik vind het helemaal gezellig. Dan schuif ik mijn ingetapete voet voorzichtig in mijn schoen. Dat gaat goed, gelukkig. We kunnen weer!
“Snoepje? Stukje komkommer?”
Vandaag lopen we vanaf de start de andere kant op: richting de universiteitsgebouwen aan de Heyendaalseweg. Diverse huizen langs de kant zijn het decor van feestjes en mensen die ons opnieuw veel succes wensen. Onder hen een man in een clownspak, een meisje in een roze badjas en ouders met jonge kinderen die zelfs op dit tijdstip al bekertjes koffie, thee en eten aan ons aanbieden. Dat zie je elke dag de hele tijd langs de route. Schalen koekjes, zakjes drop en bakjes met gesneden komkommer en cherrytomaten. Naast de dixies die de organisatie regelt kun je daarnaast bij diverse huizen langs de route naar het toilet gaan. Sommigen vragen er wat voor, anderen niet. Al met al vind ik het mooi om te zien hoe aardig mensen voor elkaar zijn met dit soort dingen. Wandelaars kletsen met elkaar, iedereen gedraagt zich vrolijk. We scoren de ene high five na de andere, vooral van kinderen langs de weg. De sfeer is aan de lopende (woordgrap) band positief.
Mooi roze is niet lelijk
Vandaag is het doel: zo veel mogelijk roze dragen. Niet alleen voor ons, maar voor iedereen. Het is namelijk Roze Woensdag. Roze Woensdag is een LHBT (Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel en Transgender) dag. In Nederland is er op wettelijk vlak veel geregeld, maar op sociaal-maatschappelijk vlak vindt er nog steeds discriminatie plaats van deze groep. Op Roze Woensdag wordt aandacht gevraagd voor de LHBT groep. Het hele centrum van Nijmegen en de dorpen langs de wandelroute in roze gehuld. Ook de wandelaars van de Vierdaagse trekken vandaag als één lang roze lint door Nijmegen en omgeving.
De score van dag 2
18.30 uur. We zijn rond 14.30 uur gefinished en komen nu thuis. Reden? Een bezoekje aan de blarenpoli! Ik heb mijn verzameling uitgebreid vandaag. Welgeteld één op elke grote teen, één op elke kleine teen, en één op elke hiel, waarvan één een bloedblaar is. “Ach, wel handig om even naar het Rode Kruis te gaan.”. Na een half uurtje wachten ben ik aan de beurt. De vrouw die me gaat helpen geeft me op mijn donder omdat we zelf gisteren de blaar hebben afgeplakt. “Nóóit doen, en al helemaal niet met sporttape! Altijd met Leukoplast.”. Gratis tip mensen, neem het mee. “Ik moet er even iemand bijhalen hoor, om het ook te laten zien. Ik wil even weten hoe ik je hielen het beste kan afplakken.”. Er verschijnt een tweede vrijwilliger. Samen bekijken ze mijn voeten en tenen. “We halen er even een verpleger bij hoor, want die kleine tenen, die zien eruit alsof het gaat ontsteken.”. Ach ja. Ik zit hier nu toch. “Ik haal er even nog een collega bij hoor. Want misschien wil ik je aan de antibiotica hebben tegen die ontsteking. Ik vraag dat even na.”. Zo staan er vier mensen om mijn voeten heen. First time for everything. Ik hoef geen antibiotica, maar “die teennagels, die gaan er volgende week wel afvallen.”. “Mag ik dan wel doorlopen de komende twee dagen?”. Dat mag. In dat geval: doei nagels! Daar doe ik het wel voor! Mijn blaren worden lekgeprikt en leeggehaald, en vervolgens afgeplakt met de ‘goede’ tape. In totaal is er anderhalf uur aan mijn voeten gewerkt. Met het idee: ik heb inschrijfgeld betaald, laten we alles eruit halen wat erin zit, of zo iets… We halen onze fietsen (ik hobbel al iets meer dan ik loop) en belanden eindelijk thuis, waar ons een heerlijke avondmaaltijd staat te wachten. Dag 2 zit erop, op naar dag 3!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
