Een stukje lopen: de Nijmeegse Vierdaagse 2019

Vrijdag 19 juli

Fris en fruitig(?)
Jeeeh. De laatste dag! Dat slapen heeft me goed gedaan. We gaan weer! Ik plons koud water in mijn gezicht, kleed me aan en vouw de HEERLIJKE vette wattensloffen om mijn tenen. Nice! Na een ontbijtje stappen we op de fiets. De laatste dag alweer!

“Jij ook nog een pijnstiller?”
Tijdens de week zijn er mensen uitgevallen. Op de Wedren staat een bord met statistieken. Per dag zijn er zo’n 1.500 mensen die niet finishen. Het grootste deel van de mensen zal de Vierdaagse echter uitlopen. Of lopen….. De één lopen, de ander strompelen. “Al mot je krup’n, Ton!” staat er op een spandoek. “Check”, zeggen mam en ik tegen elkaar: “Al moeten we kruipen, we gaan het halen.”. Gedurende de week beginnen we mensen te herkennen waar we eerder mee hebben opgelopen. Woensdag sprak ik een meisje die aangaf wel wat stijve kuiten te hebben. Vandaag kom ik haar weer tegen. Beide kuiten zitten helemaal ingetaped. De fysio kon lekker losgaan blijkbaar! “Ik ga zo wel even een Ibu nemen hoor, moet jij er ook één?”, hoor ik achter me. De ongemakken zijn overal te zien: militairen die op elkaar steunen, mensen die in de berm neerploffen en hun hielen beginnen in te tapen. De vettige watten zijn een hit: ik zie ze overal tussen tenen uitkomen. Een jong stelletje loopt voor ons, heel romantisch met de armen om elkaar heen. Eén vrouw kijkt iets scherper naar hen: “Leun je nou op haar?”. De jongen kijkt op en glimlacht flauwtjes: “Al 48 kilometer lang…”. En hij hinkt voort, terwijl zijn vriendin hem ondersteunt. De jolige bierdrinkers in het publiek steken hun duimen op als de stoet voorbij trekt. “Goed bezig, helden!”. Nou, goed bezig…. Ik weet het zo net niet meer hoor. Misschien zijn we gewoon knettergek met z’n allen.

Gladiolen en fanfares
De Via Gladiola. Daar is hij dan. Lang verwacht! Langs de route staat het bomvol mensen. De hele week zijn er al plekken ‘bezet’ gehouden met lintjes en stoelen voor deze dag. Bizar! De gladiolen zijn overal en nergens. Opvallend is dat er nu ook veel meer tentjes met bier langs en op de route staan. Dag één en twee was dit nergens zo, maar naarmate de week vordert is er duidelijk meer behoefte aan. Adje voor de sfeer! De militairen marcheren nog steeds tussen de stoet door. “IJs-, ijs-, ijskoud bier!” klinkt het in koor op marstempo. De rijen waarin ze lopen zijn niet meer zo kaarsrecht als op dag één. Iedereen gaat op het tandvlees.

Hier deden we het voor
De laatste kilometers van de week bleken de langsten te zijn. Het is warm, alles doet pijn, we sjouwen vier kilo gladiolen per persoon mee. Het publiek langs de route juicht en is blij voor iedereen. Ik kan er nauwelijks meer van genieten. Het is klaar, het is genoeg. Waar blijft die finish?! En dan duikt hij op. De boog. De finish. We zijn er. We strompelen door naar de balie waar we onze startkaarten inleveren. En daar is hij dan: het felbegeerde Vierdaagsekruisje. “Gefelicteerd”, glimlacht de vrijwilligster achter de balie. “Bedankt!”. We hebben het gedaan. Samen met onze Verzorgingsheld de Vader, samen met onze mental support de Broer, samen met alle mensen die ons berichtjes stuurden en volgenden tijdens deze week. Samen met alle duizenden anderen die dit evenement mee hebben gedaan. Het was een superervaring. En terwijl ik naar mijn fiets strompel en op weg ga naar een koud biertje en een bankje om de benen op te leggen denk ik, tegen al mijn eigen verwachtingen voorafgaand aan deze week in: “Volgend jaar weer.”.