Sheeps Head Way Dag 5
Blijf op de hoogte en volg Baukje
01 Mei 2019 | Ierland, Durrus
Good morning! Klaar voor dag 5!
Vandaag loopt onze route van Kilcrohane naar Durrus. Dit lijkt een redelijk groot dorp. De route loopt de hele dag langs de kust en een klein beetje door velden aan de voet van de heuvels. Een zonnetje laat zien al zien: dat belooft wat!
Meeting met een schrijver
We lopen gedurende de dag tussen wat boerderijen, weilanden (surprise) en bomenrijke stukken door. Een hoop koeien deze keer! Op ongeveer een derde van de route passeren we het dorp Ahakista. Hier zoeken we een tentje om wat te drinken. Maar de eerste blijkt nog dicht: we zijn te vroeg. Op het moment dat we met onze Bijbel in de hand staan en bekijken hoe we verder zullen lopen komt er een man onze richting op. Rugzak op, stevige stappers aan: jaja, er loopt nóg iemand deze route! Hij ziet ons puzzelen en loopt op ons af. “You know where to go?”. “Yes, we were just looking for a place to have a coffee.”. “Allright. Well, I walk here quite a lot, so I know the paths well.”. Dan valt mij iets op: “Nice tattoo you have there!”. Het is het mannetje met het rugzakje, vereeuwigd op de pols van deze wandelaar. “Oh thank you! Ah, I see you are using my book. Or well, my wifes book. I helped her with it.”. Sorry..? Dan valt het kwartje. Oh! Dit meen je niet. Is dit de man van de schrijfster van onze Bijbel? Hoe toevallig is dat. Hij weet alleen niet precies waar we heen kunnen, en wat er in het boek over dit plaatsje geschreven staat. Dat valt dan weer een beetje tegen. Maar goed! We zijn inmiddels best fangirls van de Bijbel, dus toch leuk. Zijn we een soort van een beroemdheid tegengekomen!
Steps through the cowpee
Aan de kust van Ahakista ligt een schattig haventje, en net daarachter vinden we de Air India Memorial Garden. In 1985 ontplofte een bom op een vliegtuig met aan boord 329 passagiers, op weg van Canada naar India. De plaatselijke kunstenaar Ken Thompson ontwierp een tuin met daarin een zonnewijzer. Als de zon op de wijzer valt is het exacte tijdstip van de ramp zichtbaar. De tuin is schitterend en wordt duidelijk goed bijgehouden. Een mooi eerbetoon aan een tragische gebeurtenis.
De tweede helft van de route loopt opnieuw door diverse weilanden. Nu zijn de weilanden niet verlaten: onze Bijbel had het al over frisky cattle (nieuwsgierig vee) en dat is zeker aanwezig: direct tussen de koetjes door lopen is toch wel wat spannend. Sommigen staren ons aan, anderen komen zonder angst naar ons toe. In één weiland staan twee koeien, beiden met een kalf. Liever storen we deze dames niet. Als we naderen komt één van hen meteen op ons aflopen. Oei… Hier voelen we ons toch niet zo fijn bij. Kunnen we misschien een andere route nemen? We proberen diverse weilanden, maar lopen elke keer tegen een muur met prikkeldraad of ander hekwerk aan. Eén keer zie ik een mogelijkheid: we moeten alleen wel over een plas water springen. Dat moet te doen zijn. Klein aanloopje… Hoppa! Met volle vaart spring ik midden in de plas. En het is niet zomaar water….. Hoe ruikt koeienurine precies? Ik denk nu zoals mijn schoenen en sokken. Lekker…! Mijn moeder staat me aan de ‘overkant’ hartelijk uit te lachen. Ja, lach maar! Nou goed. Deze route nemen we dus ook maar niet. Uiteindelijk besluiten we om totaal aan de andere kant van het weiland te gaan lopen, zo ver mogelijk bij de moederkoeien en hun kalfjes vandaan. Deze zijn gelukkig zelf ook een heel stuk de andere kant op verplaatst, zodat we bijna uit hun zicht kunnen lopen. Opgelucht klimmen we aan de overzijde van het weiland over een hek. Pfiew, made it out alive.
We dalen weer af naar de kustlijn en aan het water ligt onze verblijfplaats voor vandaag. Onze gastvrouw ziet onze soppende schoenen en hangt ze aan het tuinhek te drogen. “Hopelijk zit haar neus toevallig verstopt..”, denk ik bij mezelf. We overleggen ook even met onze gastvrouw, want morgen willen we supervroeg weg gaan. Onze laatste dag wandelen zal namelijk ook een deel reizen bevatten: de busrit van Bantry terug naar Cork staat ook op het programma. We vliegen donderdag namelijk zo vroeg dat we in het Airport Hotel in Cork gaan overnachten om de vlucht te kunnen halen. “No worries”, zegt onze gastvrouw. Ze is zelf altijd rond half 7 wakker en zal dan ontbijt voor ons klaarzetten. Toppie! Na wat opfrissen trekken we onze droge schoenen aan en maken nog een wandelingetje naar het dorp om een pub te zoeken. Na een prima maaltijd lopen we terug. Een zonsondergang, een schattig haventje en een mooie kustlijn aan onze zijde. Een goede afsluiting van weer een avontuurlijke dag!
Vandaag loopt onze route van Kilcrohane naar Durrus. Dit lijkt een redelijk groot dorp. De route loopt de hele dag langs de kust en een klein beetje door velden aan de voet van de heuvels. Een zonnetje laat zien al zien: dat belooft wat!
Meeting met een schrijver
We lopen gedurende de dag tussen wat boerderijen, weilanden (surprise) en bomenrijke stukken door. Een hoop koeien deze keer! Op ongeveer een derde van de route passeren we het dorp Ahakista. Hier zoeken we een tentje om wat te drinken. Maar de eerste blijkt nog dicht: we zijn te vroeg. Op het moment dat we met onze Bijbel in de hand staan en bekijken hoe we verder zullen lopen komt er een man onze richting op. Rugzak op, stevige stappers aan: jaja, er loopt nóg iemand deze route! Hij ziet ons puzzelen en loopt op ons af. “You know where to go?”. “Yes, we were just looking for a place to have a coffee.”. “Allright. Well, I walk here quite a lot, so I know the paths well.”. Dan valt mij iets op: “Nice tattoo you have there!”. Het is het mannetje met het rugzakje, vereeuwigd op de pols van deze wandelaar. “Oh thank you! Ah, I see you are using my book. Or well, my wifes book. I helped her with it.”. Sorry..? Dan valt het kwartje. Oh! Dit meen je niet. Is dit de man van de schrijfster van onze Bijbel? Hoe toevallig is dat. Hij weet alleen niet precies waar we heen kunnen, en wat er in het boek over dit plaatsje geschreven staat. Dat valt dan weer een beetje tegen. Maar goed! We zijn inmiddels best fangirls van de Bijbel, dus toch leuk. Zijn we een soort van een beroemdheid tegengekomen!
Steps through the cowpee
Aan de kust van Ahakista ligt een schattig haventje, en net daarachter vinden we de Air India Memorial Garden. In 1985 ontplofte een bom op een vliegtuig met aan boord 329 passagiers, op weg van Canada naar India. De plaatselijke kunstenaar Ken Thompson ontwierp een tuin met daarin een zonnewijzer. Als de zon op de wijzer valt is het exacte tijdstip van de ramp zichtbaar. De tuin is schitterend en wordt duidelijk goed bijgehouden. Een mooi eerbetoon aan een tragische gebeurtenis.
De tweede helft van de route loopt opnieuw door diverse weilanden. Nu zijn de weilanden niet verlaten: onze Bijbel had het al over frisky cattle (nieuwsgierig vee) en dat is zeker aanwezig: direct tussen de koetjes door lopen is toch wel wat spannend. Sommigen staren ons aan, anderen komen zonder angst naar ons toe. In één weiland staan twee koeien, beiden met een kalf. Liever storen we deze dames niet. Als we naderen komt één van hen meteen op ons aflopen. Oei… Hier voelen we ons toch niet zo fijn bij. Kunnen we misschien een andere route nemen? We proberen diverse weilanden, maar lopen elke keer tegen een muur met prikkeldraad of ander hekwerk aan. Eén keer zie ik een mogelijkheid: we moeten alleen wel over een plas water springen. Dat moet te doen zijn. Klein aanloopje… Hoppa! Met volle vaart spring ik midden in de plas. En het is niet zomaar water….. Hoe ruikt koeienurine precies? Ik denk nu zoals mijn schoenen en sokken. Lekker…! Mijn moeder staat me aan de ‘overkant’ hartelijk uit te lachen. Ja, lach maar! Nou goed. Deze route nemen we dus ook maar niet. Uiteindelijk besluiten we om totaal aan de andere kant van het weiland te gaan lopen, zo ver mogelijk bij de moederkoeien en hun kalfjes vandaan. Deze zijn gelukkig zelf ook een heel stuk de andere kant op verplaatst, zodat we bijna uit hun zicht kunnen lopen. Opgelucht klimmen we aan de overzijde van het weiland over een hek. Pfiew, made it out alive.
We dalen weer af naar de kustlijn en aan het water ligt onze verblijfplaats voor vandaag. Onze gastvrouw ziet onze soppende schoenen en hangt ze aan het tuinhek te drogen. “Hopelijk zit haar neus toevallig verstopt..”, denk ik bij mezelf. We overleggen ook even met onze gastvrouw, want morgen willen we supervroeg weg gaan. Onze laatste dag wandelen zal namelijk ook een deel reizen bevatten: de busrit van Bantry terug naar Cork staat ook op het programma. We vliegen donderdag namelijk zo vroeg dat we in het Airport Hotel in Cork gaan overnachten om de vlucht te kunnen halen. “No worries”, zegt onze gastvrouw. Ze is zelf altijd rond half 7 wakker en zal dan ontbijt voor ons klaarzetten. Toppie! Na wat opfrissen trekken we onze droge schoenen aan en maken nog een wandelingetje naar het dorp om een pub te zoeken. Na een prima maaltijd lopen we terug. Een zonsondergang, een schattig haventje en een mooie kustlijn aan onze zijde. Een goede afsluiting van weer een avontuurlijke dag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
