Sheeps Head Way Dag 2
Blijf op de hoogte en volg Baukje
28 April 2019 | Ierland, Glanlough
Good morning!
Na een heerlijke nacht slapen worden we fris en fruitig wakker. Snel trekken we de gordijnen open. Moeten we de regenkleding al klaarleggen? Er hangt miezerregen in de lucht. Gezellig! Maar… is dat nou een zonnetje!? We zullen het zien als we straks naar buiten stappen. Stiekem hoop ik op niet al te veel regen deze dagen, want de poncho die mams voor me had meegenomen… die ben ik gisteren al meteen vergeten bij een koffiestop. Lekker bezig Bauk! Beneden klinkt het rinkelede geluid van pannen, borden bestek in de keuken. We kunnen ons ontbijtje kiezen. “Full Irish? Some eggs? And how would you like your eggs then, fried, scrambled, poached…?”. “Choices choices!”, we weten het nog van twee jaar geleden. Keuzestress om je eten. Wat een luxe. Daar heb ik echt naar uitgekeken! Na een heerlijk ontbijt, waarbij we huisgebakken brood mogen meenemen voor de lunch, pakken we onze tassen. Let’s go hike this Sheep’s Head Way!
Een 'klein' extra lusje
Gewapend met onze vers aangeschafte reisbijbel gaan we op pad. We hebben uitgevogeld waar we moeten starten. Op zoek dus naar een geel mannetje met een rugzak! Onderweg brainstormen we al over de Vierdaagse. “We maken deze vakantie eigenlijk wel iets te weinig kilometers hè? Zo’n 20 tot 25 per dag, soms zelfs 17. Misschien af en toe een extra lusje maken?”. En zo roepen we het over onszelf af: we verdwalen. En niet zo’n beetje ook! Omdat de route als totaal een rondje is staat de wegbewijzering elke keer twee kanten op. En na een uurtje of twee stappen blijkt dat we compleet de verkeerde kant op zijn gelopen. We hebben al zo’n drie dorpen gehad als we hier achter komen en kunnen weer helemaal terug naar bijna het startpunt. Goed bezig!
Ierse aanspraak
Op weg naar de steilste klim van de dag worden we ingehaald door een man op een scooter. Hij groet niet, maar begint meteen tegen ons aan te praten. Waar gaan we heen? Waar komen we vandaan? Gaan we de route door ‘the mountains’ volgen? Na een paar minuten beleefd reageren zwaait hij ons uit en slaat af. Zijn alle Ieren zo direct? Nou ja, wel gezellig.
Zo’n twee uur later stopt er een auto naast ons. Het raampje gaat open. Een meisje en twee mannen kijken ons vrolijk aan. “Ladies!”, roept één van de mannen, “Did you happen to see a peacock around?”. Eh… pardon?? We barsten in lachen uit. Of we een pauw hebben gezien? Nee, helaas. “Is it yours?”. “Yes, it is! But I lost it. If you see it, can you give me a call?”. Na nog een lachbui wisselen we maar nummers uit. Heeft deze pauw misschien een naam, kunnen we hem roepen? Nee dat niet, maar de pauw is makkelijk herkenbaar, zegt de man: “It is quite a colourful fellow!”. Dan scheurt de auto verder. Dag twee in Ierland, en ons beeld van de Ieren is nu al een bijzondere.
Als we uiteindelijk in Glanlough aankomen, ons eindpunt van vandaag, checken we onze smartwatches (jaja, gear is key als je in training bent) en hebben we vandaag in plaats van de geplande 17 kilometer de 30 kilometer aangetikt. Nou, zo komen we er wel met die trainingsafstanden! Dan remt er opnieuw een auto naast ons. Hallo zeg, wat is dat met al die mensen hier? Het raampje gaat omlaag: “I am from Seamount Farm, I am coming to collect you.”. Wat blijkt: onze gastheer en -dame waren bezorgd geworden omdat het al na half 6 is geweest. En dus is onze gastheer Charlie ons komen zoeken! Hoe lief is dat. Het is nog 700 meter naar het huis, vertelt hij ons. Nou, een lift hoeven wij dan niet. Elke meter extra is er één! En die 700 pakken we nog lekker mee.
’s Avonds brengt onze gastheer ons naar de ‘nabijgelegen’ pub (op een kwartier rijden) en haalt ons daar na het eten ook weer op. In de auto kletsen we gezellig. We vragen ons hardop af wat mensen hier in deze streek met ezels hebben. We hebben er namelijk nogal wat gezien vandaag! Onze gastheer grinnikt. ‘Als je hier in de streek wilt wonen’, vertelt hij, ‘dan kun je subsidie krijgen. Hier heb je wel een bepaalde hoeveelheid vee voor nodig. En een koe telt als vee, of een schaap, maar een ezel ook. En ja… aan ezels hoef je niet zo veel aandacht te schenken.’. Makkelijk cashen dus! Die arme ezeltjes. Gelukkig zagen we er wel in elk weiland minstens twee staan. Dus ze hebben wel gezellig elkaar, zo hopen we dan.
Na het eten lezen we nog wat, en al vroeg vallen de oogjes dicht. Dag 1 van het wandelen, we did it! Ben benieuwd hoe de volgende dagen ons vergaan.
Na een heerlijke nacht slapen worden we fris en fruitig wakker. Snel trekken we de gordijnen open. Moeten we de regenkleding al klaarleggen? Er hangt miezerregen in de lucht. Gezellig! Maar… is dat nou een zonnetje!? We zullen het zien als we straks naar buiten stappen. Stiekem hoop ik op niet al te veel regen deze dagen, want de poncho die mams voor me had meegenomen… die ben ik gisteren al meteen vergeten bij een koffiestop. Lekker bezig Bauk! Beneden klinkt het rinkelede geluid van pannen, borden bestek in de keuken. We kunnen ons ontbijtje kiezen. “Full Irish? Some eggs? And how would you like your eggs then, fried, scrambled, poached…?”. “Choices choices!”, we weten het nog van twee jaar geleden. Keuzestress om je eten. Wat een luxe. Daar heb ik echt naar uitgekeken! Na een heerlijk ontbijt, waarbij we huisgebakken brood mogen meenemen voor de lunch, pakken we onze tassen. Let’s go hike this Sheep’s Head Way!
Een 'klein' extra lusje
Gewapend met onze vers aangeschafte reisbijbel gaan we op pad. We hebben uitgevogeld waar we moeten starten. Op zoek dus naar een geel mannetje met een rugzak! Onderweg brainstormen we al over de Vierdaagse. “We maken deze vakantie eigenlijk wel iets te weinig kilometers hè? Zo’n 20 tot 25 per dag, soms zelfs 17. Misschien af en toe een extra lusje maken?”. En zo roepen we het over onszelf af: we verdwalen. En niet zo’n beetje ook! Omdat de route als totaal een rondje is staat de wegbewijzering elke keer twee kanten op. En na een uurtje of twee stappen blijkt dat we compleet de verkeerde kant op zijn gelopen. We hebben al zo’n drie dorpen gehad als we hier achter komen en kunnen weer helemaal terug naar bijna het startpunt. Goed bezig!
Ierse aanspraak
Op weg naar de steilste klim van de dag worden we ingehaald door een man op een scooter. Hij groet niet, maar begint meteen tegen ons aan te praten. Waar gaan we heen? Waar komen we vandaan? Gaan we de route door ‘the mountains’ volgen? Na een paar minuten beleefd reageren zwaait hij ons uit en slaat af. Zijn alle Ieren zo direct? Nou ja, wel gezellig.
Zo’n twee uur later stopt er een auto naast ons. Het raampje gaat open. Een meisje en twee mannen kijken ons vrolijk aan. “Ladies!”, roept één van de mannen, “Did you happen to see a peacock around?”. Eh… pardon?? We barsten in lachen uit. Of we een pauw hebben gezien? Nee, helaas. “Is it yours?”. “Yes, it is! But I lost it. If you see it, can you give me a call?”. Na nog een lachbui wisselen we maar nummers uit. Heeft deze pauw misschien een naam, kunnen we hem roepen? Nee dat niet, maar de pauw is makkelijk herkenbaar, zegt de man: “It is quite a colourful fellow!”. Dan scheurt de auto verder. Dag twee in Ierland, en ons beeld van de Ieren is nu al een bijzondere.
Als we uiteindelijk in Glanlough aankomen, ons eindpunt van vandaag, checken we onze smartwatches (jaja, gear is key als je in training bent) en hebben we vandaag in plaats van de geplande 17 kilometer de 30 kilometer aangetikt. Nou, zo komen we er wel met die trainingsafstanden! Dan remt er opnieuw een auto naast ons. Hallo zeg, wat is dat met al die mensen hier? Het raampje gaat omlaag: “I am from Seamount Farm, I am coming to collect you.”. Wat blijkt: onze gastheer en -dame waren bezorgd geworden omdat het al na half 6 is geweest. En dus is onze gastheer Charlie ons komen zoeken! Hoe lief is dat. Het is nog 700 meter naar het huis, vertelt hij ons. Nou, een lift hoeven wij dan niet. Elke meter extra is er één! En die 700 pakken we nog lekker mee.
’s Avonds brengt onze gastheer ons naar de ‘nabijgelegen’ pub (op een kwartier rijden) en haalt ons daar na het eten ook weer op. In de auto kletsen we gezellig. We vragen ons hardop af wat mensen hier in deze streek met ezels hebben. We hebben er namelijk nogal wat gezien vandaag! Onze gastheer grinnikt. ‘Als je hier in de streek wilt wonen’, vertelt hij, ‘dan kun je subsidie krijgen. Hier heb je wel een bepaalde hoeveelheid vee voor nodig. En een koe telt als vee, of een schaap, maar een ezel ook. En ja… aan ezels hoef je niet zo veel aandacht te schenken.’. Makkelijk cashen dus! Die arme ezeltjes. Gelukkig zagen we er wel in elk weiland minstens twee staan. Dus ze hebben wel gezellig elkaar, zo hopen we dan.
Na het eten lezen we nog wat, en al vroeg vallen de oogjes dicht. Dag 1 van het wandelen, we did it! Ben benieuwd hoe de volgende dagen ons vergaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
