Did you hear the rain?

Dinsdag 30 september 2014
19.00 u
Au.. au.. Bij elke stap voel ik mijn beenspieren. Ik ben toch een beetje te enthousiast los gegaan met het dagelijkse sporten denk ik! ’s Middags na het werken ga ik daarom langs bij Claudia in de sportschool, om te vragen of ik daar even op een fiets kan zitten. Dat zal vast wel even fijn zijn voor mijn beentjes. Claudia en haar collega’s begroeten me vrolijk. Natuurlijk mag ik op een fiets zitten! Welke zou ik willen? Er staan er een heleboel!
Als ik een fiets heb uitgekozen ben ik even bezig met het instellen van de zadelhoogte. Nu heb ik gehoord dat het in Brazilië gewoonte is in sportscholen (waar ze er een heleboel van hebben!) om ongeveer één persoonlijke begeleider op een sporter of vier of vijf te hebben. Ik zie er al een stuk of vijf rondlopen, waarvan er één op mij afkomt. Natuurlijk ben ik blijkbaar weer zo duidelijk buitenlands (of heeft hij me al eens eerder met Claudia gezien, dat kan natuurlijk ook) dat hij weet dat er even een drempeltje te overwinnen is voor hij me kan helpen: “Can I help you.. Can I help you…” zegt hij een paar keer, terwijl hij naar me toe loopt. De mensen bij wie hij hiervoor stond kijken hem verwachtingsvol na en ik probeer een brede grijns te onderdrukken. Hebben ze hem nou dit zinnetje in gefluisterd, en is hij nu aan het oefenen om me in het Engels te woord te staan? Schattig!
Dit is wel het enige schattige aan deze boom van een spierbundel, en hij weet ook niet zo veel meer in het Engels tegen me te zeggen, maar hij zet binnen een seconde mijn fiets op de juiste instelling en vraagt of het verder gaat lukken. “Sim, obrigada!”. “De nada!” zegt hij,niks te danken hoor! Hij is duidelijk een beetje opgelucht dat ik zijn Portugees ook begrijp. “Como se chama?”. Ik moet al glimlachen van tevoren als ik mijn naam zeg. “Baukje.”. Zijn wenkbrauwen trekken samen. “Bauke…”. Ja hoor, is ook prima voor mij! Hij zegt dat straks alles in het Portugees zal zijn, en of dat geen probleem is. Ik schud glimlachend mijn hoofd, “Nee dat denk ik niet hoor….” maar eigenlijk heb ik heb geen idee waarover hij het heeft. Dan zie ik om mij heen meerdere mensen op de fietsen stappen en zet de trainer de muziek harder. Hij begint enthousiast opdrachten te geven en roept dat we vooral moeten knallen. Ik blijk me middenin een Indoor Biking les te bevinden!
Ondanks dat ik vandaag even rustig aan had willen doen ga ik me natuurlijk niet laten kennen, en ik draai de les mee. Gelukkig hanteren ze hier een roulatiesysteem waarin je 20 minuten een lesje kan volgen, en daarna naar een ander lesje gaat. Na 20 minuten kunnen mijn benen dus weer even van de schrik bekomen. Sorry beentjes! Het gebeurd me hier wel vaker, dit soort onverwachte grappen, mede door de taalbarrière. Maar het is toch ook wel weer iets heel leuks, ik zie het maar als verassingen tijdens mijn avontuur in dit land. Het houdt me lekker wakker!

Zondag 05 oktober 2014
11.00 u
Vandaag zijn de verkiezingen! Heel Brazilië staat op zijn kop. De afgelopen weken zijn er standaard iedere dag minstens twee folders door het hek van Claudia’s huis geduwd, er hebben auto’s door de straten gereden met enorme geluidsboxen op het dak om promotie boodschappen in je oor te tetteren (wat hier trouwens niet heel gek is op straat, daarom vandaag een extra stukje over het straatbeeld hier!  ), en de televisie stond bol van de debatten en promotie video’s.

Het is leerzaam maar ook vervelend om al deze dingen mee te krijgen. Ik merk namelijk dat het in Brazilië niet goed geregeld is. De regering is behoorlijk corrupt, en praktisch iedereen aan wie ik vraag op wie ze gaan stemmen haalt de schouders op: ze zijn toch allemaal slecht. De Brazilianen zien grote kansen voor hun land, maar zien ook een regering die deze kansen aan zich voorbij laat gaan en het geld van de bevolking in eigen zak steekt.
Tijdens het grote debat op de televisie is het onderwerp ‘Corrupcão’ een belangrijke factor. Dit is echter alleen voor de show. Doordat er toch veel Brazilianen zijn die relatief niet heel veel kennis hebben is het gemakkelijk voor de kandidaten om deze tak van de bevolking te beïnvloeden met mooie woorden over verandering en verbetering van de situatie. Helaas draait het in de praktijk toch altijd weer op hetzelfde uit.
Ik vind het triest om te zien hoe dit eraan toe gaat. De Brazilianen die ik ken zijn allemaal zulke lieve mensen, en ze houden erg van hun land. Ze staan klaar voor iedereen en lijken vrienden te zijn met wie ze dan ook maar tegenkomen. Om al deze vrienden te bezoeken rijden ze echter over hobbelige wegen met gaten waar zwervers met grote drugsproblemen in zelf gebouwde huizen van dozen op de stoep wonen. Ze zien een gezondheidszorg die vele malen beter kan, brengen hun kinderen naar scholen die óf duur zijn óf slecht, en worstelen met hun Engels omdat ze het graag willen leren, maar de overheid het nut niet inziet van het investeren in het Engelse onderwijs.
Ik zou mezelf bijna verkiesbaar stellen!

Vrijdag 10 oktober 2014
20.00 u
Vanavond is er een speciale avond op ‘de’ berg van de stad: de Serra Santa Helena. Deze avond wordt een paar keer per jaar georganiseerd en draagt de naam Caldo la Lua. Vele inwoners van Sete Lagoas trekken ’s avonds (uiteraard met de auto) de berg op om bovenop de berg te gaan picknicken met een prachtig uitzicht over de verlichte stad. Er treden kleine artiesten op, iedereen brengt eten en drinken mee en uiteraard wordt er even gejuicht en gefotografeerd als de maan (a lua), zijn gezicht laat zien.
Ik ga hierheen met Bia, Leandro en vrienden van hen zoals Renata, de Engelse lerares die ik op de school van Leca sprak. Ze hebben allerlei hapjes en drankjes bij zich, en ik heb de appeltaart meegenomen die ik gebakken heb. Iedereen vindt ‘m gelukkig heerlijk!
Later op de avond, als veel mensen wat aangeschoten raken, besluit een vriendin van Bia dat het tijd wordt om aan alle aanwezigen te laten weten dat er een Nederlandse onder hen is. Ze loopt naar de zanger en roept dat hij me naar voren moet halen. Echt, wat ontzettend leuk en aardig van haar…! De zanger wenkt me: “Fala em Portuguese!” . Ehmm… oké. Dus ik roep maar een bedankje: “Obrigada Sete Lagoas para a Caldo la lua!”. Het hele publiek klapt en juicht alsof ik net een bijzonder act heb opgevoerd, zoals mijn benen in mijn nek leggen terwijl ik op mijn handen sta of iets dergelijks. Van het feit dat we in Nederland op school Nederlands, Engels, Duits en Frans krijgen, en dat je ook wel eens extra talen kunt kiezen, zijn veel mensen heel erg onder de indruk. Jaja, Nederland mag dan een klein kikkerlandje zijn, waarvan velen hier niet eens precies weten waar het precies ligt, maar we spreken onze talen zeker. Dus vooruit, klap maar even mensen! Ik maak er wel een buiginkje bij.

Zondag 12 oktober 2014
08.00 u
Vanmorgen ga ik hardlopen met een paar anderen. Het is echt superwarm de afgelopen dagen, en ondanks dat we om acht uur ´s ochtends hebben afgesproken staat de zon alweer stevig aan de hemel. Ik pak maar een goede fles Gatorade mee en smeer me zoals elke ochtend in met zonnebrand. Dit is een vast ritueel geworden!
We gaan naar het grote meer Lagoa Boa Vista. Daar aangekomen zie ik direct dat het woord ´groot´ wel weggelaten kan worden! Het meer is zo ver opgedroogd dat minstens de helft van het water dat er eerst instond verdwenen is. De laatste dagen is het ook standaard boven de 30 0C, en dat is ook iets warmer dan de Brazilianen gewend zijn. Ik hoor dat het vaak in oktober al begint met regenen. Nu heb ik tot nu toe nog geen spatje gevoeld.

Het schijnt dat het vorig jaar ook al heel weinig heeft geregend. Als het zo doorgaat kan dit een enorm probleem worden, omdat de agrarische sector dan in de problemen komt, waarmee de export ook zal verminderen, om daarmee de economie een knauw te geven. Iemand anders vertelt me dat ook fabrieken en bedrijven hier veel water gebruiken, de agrarische sector gebruikt ‘enkel’ 60% van het water.
Het schijnt dat het veelvuldig kappen van grote delen van de Amazone een sterke invloed heeft op de regenval. Hoe, dat weet ik niet precies, en anderen ook niet. Maar dat dit probleem uitgezocht en vervolgens opgelost moet worden, dat is één ding dat zeker is.

Zondag 19 oktober 2014
18.10 u
Ik ga even hardlopen. Het is een beetje bewolkt en het waait, ik denk dat het zo gaat regenen!

18.30 u
Het onweert en er vallen wat spetters! Dit moet helemaal goed komen.

19.10 u
Het is nog steeds droog gebleven.

Maandag 20 oktober 2014
08.00 u
Schijnbaar is het zo ongeveer alleen in Sete Lagoas droog gebleven! In allerlei andere steden in de buurt heeft het wel geregend. Interessant… Het is wel weer bewolkt vandaag, dus wie weet!

20.41 u
Graςas a Deus: het regent!

20.43 u
Het is alweer droog. Wat is dat met dat klimaat hier???

Het straatbeeld in Minas Gerais
Zoals al gezegd is herrie op straat hier niet vreemd. Regelmatig draaien mensen keiharde muziek in hun auto, of in hun huis. Tijdens feestjes natuurlijk, maar ook tijdens dagjes of avondjes met de familie van Claudia staat de muziek lekker aan. Niemand lijkt hierover te klagen: veel geluid op straat is hier niet vreemd! Er rijden vaak auto’s rond die reclame maken voor iets, zoals de afgelopen tijd vaak voor de politieke partijen, maar ook voor feesten of activiteiten. Ze hebben dan enorme geluidsboxen boven op het dak en rijden rond door de straten, terwijl een krakende stem berichten schreeuw onder het genot van wederom luide muziek.

Ook voor vuurwerk bestaan hier (voor zover bij mij bekend) geen regels. Is er iemand jarig? Afsteken die handel! Heeft je favoriete voetbalteam een wedstrijd gewonnen? Knallen maar! Hierbij juichen en schreeuwen mensen trouwens ook alsof hun leven er vanaf hangt. Toen Claudia’s favoriete team een wedstrijd won rende ze naar buiten om hun naam te schreeuwen, samen met een heleboel andere mensen in de straat. Anderen sprongen in hun auto om toeterend rondjes te gaan scheuren door de stad. In Nederland hebben we dit ook wel, maar in Brazilië leeft het voetbal nog wel iets heftiger onder de mensen merk ik.

Rondscheuren in de auto is de mensen sowieso niet vreemd. Aangezien bijna iedereen hier alles met de auto doet is het redelijk goedkoop om je rijbewijs te halen, voor een paar honderd euro heb je hem al. Zodra de jongeren hier 18 zijn springen ze achter het stuur. De lesauto’s vliegen je dan ook om de oren!

Het is verboden te bellen in de auto, maar veel mensen checken toch regelmatig hun sms’jes of doen even een belletje tijdens de rit. Het is dus oppassen als je oversteekt, want de automobilisten doen dit zeker niet voor je. Er zijn ook weinig zebrapaden, oftewel: kijken en hollen maar!

Er zijn ook mensen die dit gevaar expres opzoeken om geld te verdienen: straatverkopers. Wanneer een rij auto’s bij een stoplicht staat te wachten beginnen ze vlug tussen de auto’s door te lopen om artikelen aan te bieden. Eén keer legde een vrouw een pakje kauwgum op de zijspiegel van iedere auto. Als je ‘m pakte was het betalen, en de auto’s waar de kauwgom bleef liggen ging ze op de terugweg gauw langs om de pakjes weer weg te halen. En dat alles in de tijd dat het stoplicht op rood en weer op groen sprong!

Dan zijn er natuurlijk ook de mensen die zich niet alleen verplaatsen op straat, maar er helaas ook noodgedwongen wonen. Deze vind je natuurlijk in vele landen en grote steden. Toch schrik ik me regelmatig rot als ik op een zwerver inloop tijdens zijn bedtijd. Als ik ’s avonds door de straten huppel terwijl er al wat duister begint te worden kan het wel eens gebeuren dat ik niet zo goed oplet (verrassing…) en bijna mijn voet op een gezicht zet! Met enige hartritmestoornissen tot gevolg.

Naast personen die over de weg hollen of met hun auto slingeren, is het ook niet ongewoon om af en toe een straathond, koe of paard te moeten omzeilen! Sommigen hebben wel eigenaren maar zoeken daarnaast hun eigen kostje en avonturen op straat. Vooral restaurantjes en winkels zijn populaire plekken voor straathonden om rond te hangen. Hoewel veel mensen ze irritant vinden gooien ze toch eten naar de dieren, en ja, dan weten die wel waar ‘the place to be’ is!

Wanneer mensen afval hebben waar ze vanaf willen kun je ervoor kiezen om dit netjes in een plastic zakje in een daarvoor bestemd mandje aan de straat te zetten, maar voor groenafval kun je ook voor iets gemakkelijkers gaan: gewoon verbranden op de stoep! Het kan dus zomaar gebeuren dat je hier naar huis wandelt en een knetterend vuurtje passeert aan de straat. Of iemand dit vuurtje in de gaten houd is voor mij vaak maar de vraag…!

Zo is het straatleven in Minas Gerais bruisend. Er gebeurd altijd wel iets! In bijna elke buurt is wel een cafeetje of restaurantje te vinden waar de mensen ’s avonds langsgaan om te eten, biertjes te drinken en gewoon wat tijd samen door te brengen. Omdat het eigenlijk altijd een prima temperatuur is zitten de mensen meestal aan de straat op een terrasje. Dat geeft toch een hele andere sfeer dan wanneer iedereen maar afgesloten binnen zit!
En ook al moet je wel eens een sprong achteruit maken tijdens het oversteken omdat je die ene auto die om de bocht komt aanzeilen niet had kunnen zien: het is nooit saai op straat!