Just eat it
Blijf op de hoogte en volg Baukje
30 September 2014 | Brazilië, Sete Lagoas
Maandag 15 september 2014
18.00 u
Eindelijk heb ik dan tijd en ken ik de weg goed genoeg om een lekker rondje te gaan hardlopen. De meren hier in de stad zijn een populaire plaats om te sporten. Ik besluit eens te gaan kijken bij het meertje vlakbij mijn huis: Lagoa Cercaginho. Van de drie meren die zich in de stad bevinden is dit zeker met verve de kleinste, maar het is lekker dicht bij huis (dus kans op verdwalen wat minder aanwezig) en er sporten veel mensen. De gemeente heeft op verschillende plaatsen in de stad een ‘Academia ao ar livre’ geplaatst: fitnesstoestellen in de open lucht. Deze zijn getest door professionele sporters en kunnen gratis gebruikt worden door iedereen die wil. Ook bij Lagoa Cercaginho staat zo’n Academia en veel mensen gebruiken de toestellen om oefeningen te doen.
Als ik bij aankom zie ik het al: een stoet mensen die rondom het meer wandelen, als een soort stationaire Exodus. Wandelen is hier een hele populaire sport. De meeste mensen wandelen zo’n 5 kilometer terwijl ze ondertussen gezellig de dag doornemen. Ik moet toch even glimlachen als ik zie dat de mensen zich er echt helemaal voor uitdossen (en wellicht mentaal op voorbereiden). Compleet met legging, thermoshirt, de hipste sportschoenen, telefoon in een waterdicht hoesje aan de arm en een bidon vol drinken kan de tocht rondom het plasje water van start gaan. Men loopt dan een rondje of 10 rondom het meer en gaat weer naar huis.
Ik ben één van de weinige mensen die hardloopt en ren dus iedereen voorbij. Ik voel me nogal een bikkel en zet er een stevig tempo in. Dit houd ik echter ongeveer 10 minuten vol. Dan moet ik even stoppen, de 30 0C slaan op mijn ademhaling en ik voel me een beetje duizelig. Nu begrijp ik wel waarom de mensen hier wandelen, het is de enige sport die je overdag buiten kunt doen zonder direct een appelflauwte op te lopen!
Dinsdag 16 september 2014
07.15 u
Als we ’s ochtends met de bus door de stad rijden is het al te ruiken: rook! De afgelopen 2 dagen zijn er regelmatig rookwolken te zien geweest. Op Embrapa is het alarm voor een brand in het veld al een paar keer afgegaan. Embrapa heeft een eigen brandweerpost die uitrukken wanneer er brand is ergens op het terrein. Dit komt regelmatig voor! Het gebied waarin we hier zitten, de Cerrados, is een droog gebied. Er bestaat daardoor een hoog risico op branden door de hele regio. De branden gaan niet gemakkelijk uit door de droogte en kunnen zich snel verspreiden. We rijden rakelings langs een brandend stuk berm, de hitte is haast te voelen in de bus. Ik ben natuurlijk de enige die hiervan onder de indruk is en mijn collega’s glimlachen als ik met grote ogen uit het raam staar. Het lijkt me maar een goudmijntje om hier als brandweerman te werken!
Zaterdag 20 september 2014
08.00 u
Vandaag ga ik met een collega, Beatriz, en haar vriend Leandro naar een museum in het plaatsje Brumadinho, 2 uur rijden vanaf Sete Lagoas. Het stadje zelf vind ik niets aan en Leandro grijnst. “Welcome to a typical small city of Brazil. Poverty, ugly houses and ugly people!”. Het museum waar we heen gaan is gelukkig niet zo ugly! Het Centro de Arte Contemporânea Inhotim is eigenlijk een groot park met veel botanie en verschillende galerieën met moderne kunst. Zowel de planten en bomen als de kunst komen niet alleen maar uit Brazilië, dus een typisch Braziliaans uitje is het niet, maar toch is het een mooi park om door te lopen!
In het park staan een heleboel Jabuticaba bomen. Op deze naam heb ik behoorlijk moeten oefenen, maar het is het waard want de vruchtjes zijn heerlijk! De boom groeit alleen in de staten Minas Gerais en Saõ Paulo en de vruchtjes zijn mateloos populair. De eerste keer dat ik de boom zie ben ik direct verrast over hoe de vruchtjes groeien. Ze groeien niet in trosjes maar verspreid over de gehele stam van de boom! Hier in het park groeien ze echter alleen nog bovenin de boom omdat iedereen die langsloopt direct als een gek begint te plukken. Echter laten de ‘laatkomers’ van vandaag (zoals wijzelf) zich hierdoor niet tegenhouden. Vele mensen klimmen zonder aarzelen de boom in om het op te nemen tegen verschillende vogels die er ook wel pap van lusten. Leandro zakt door zijn knieën en Bia klimt op zijn schouders. Hopla! Handen vol Jabuticaba vruchtjes komen naar beneden. Ik vang ze op en zo verzamelen we een hele berg, die ook worden uitgedeeld aan omstanders die watertandend staan toe te kijken. Gezellig hoor! Het is weer duidelijk dat de Brazilianen van eten houden, en daarom vandaag een ‘special’ rondom de culinariteiten hier! ;)
Woensdag 17 september 2014
20.00 u
Ik ben net terug van een half uurtje trainen bij Lagoa Cercaginho, waar elke dag gratis lessen worden gegeven met buikspieroefeningen, zumba of andere soorten dans. Een initiatief van de gemeente. Leuk!
Leca en ik hebben ook nog een stukje gewandeld, en als we thuiskomen zijn we moe. Ik eet nog wat in de keuken en Leca is al bezig haar tanden te poetsen als de bel gaat. Het is het neefje van Claudia. Hij roept iets in de intercom en Leca doet het hek open. Het neefje en nichtje van Claudia komen naar binnen. De ouders zitten buiten in de auto. Ze roepen iets naar Leca, die een beetje geïrriteerd antwoord. Ik volg er weinig van, maar goed, ze zullen wel op weg zijn naar iets en hun kinderen moeten even naar de wc.
Als de ouders vervolgens wegrijden kijken Leca en ik elkaar aan. Eh, pardon?
Ik denk dat het aan mijn Portugees ligt, Leca weet vast wel wat de bedoeling is. Als ik haar vraag waar de ouders heen zijn gegaan haalt ze echter verbijsterd haar schouders op. Goh… En hoe laat komen ze precies terug? “Não sei…” schudt Leca haar hoofd. Ze heeft geen idee. De kinderen zitten binnen al tv te kijken, zich van geen kwaad bewust. Dús….. Zijn we nu binnen een minuut tot kinderjuffen benoemd zonder dat we er zelf inspraak in hebben gehad?
Gelukkig komt na een half uur de broer van Claudia thuis. Wij kunnen onze gang gaan terwijl hij gezellig bij de kinderen op de bank ploft.
De volgende ochtend vertel ik dit aan een collega en zij begint hard te lachen. “It’s normal here, haha! Especially because most of the families live in the one city. You just go and see if they are home, and if they are, you leave your children there if you need to go somewhere.”.
Hmm… Terwijl mijn collega verder grinnikt bedenk ik me ondertussen één ding: Iedereen hier is gastvrij ten top, maar ik ben bang dat ik deze Braziliaanse houding toch nog niet helemaal heb overgenomen. Ik wil best aardig doen, maar wel op afspraak graag!
Zondag 21 september 2014
10.00 u
Het is warm. Superwarm. Of nu ja, weer de normale 30 graden. De lente begint pas net! “Nossa Senhor…!” vegen mensen het zweet van hun gezicht. We gaan naar de boerderij van de broer van Claudia, een stukje buiten de stad. Hij heeft een zwembad! Als we er aankomen puilt het zwembad al uit van de kleine kinderen. De volwassenen zitten onder parasollen toe te kijken en bier te drinken.
Er zijn weer een aantal mensen bij die ik nog niet eerder heb gezien. Eén man vraagt: “Sprechen Sie Deutsch?”. “Uhh, ja?” antwoord ik verbaasd, en iedereen om me heen begint te lachen en te klappen. Blijkbaar zat de man al lang op me te wachten! Hij stelt zich voor als Fred en vertelt dat zijn ouders uit Duitsland komen. De rest van de dag wil hij alleen maar Duits met me praten. Hij maakt grapjes over de andere mensen, die quasi gefrustreerd raken omdat ze er niets van kunnen verstaan. Het is voor mij wel even ingewikkeld om van het nadenken over Portugees opeens over te schakelen in het Duits en weer terug, dus af en toe haal ik de woorden door elkaar, waarbij de man grinnikt. Fred is eigenaar van het land waarop de boerderij van Claudia’s broer gebouwd is. Hij woont zelf in de boerderij er tegenover, dus daar gaan we ook even gezellig langs. Zijn dochter van 24 is ook thuis, ze is net twee maanden terug van een half jaar studeren in München. Fred roept telkens dat ze Duits met me moet praten. Ik vind het komisch dat het meisje wel Duits spreekt, maar geen woord Engels kent. Ze nodigt me uit om een keer naar Belo Horizonte te komen, de hoofdstad van Minas Gerais, waar ze woont en werkt. Gezellig! We wisselen telefoonnummers uit. Sinds kort heb ik ook een Braziliaanse SIM-kaart, dus wie weet bel ik haar wel een keertje!
Zaterdag 26 september 2014
07.00 u
“Bom dia!”. We gingen pas om 2 uur slapen, maar toch staan we alledrie vrolijk op om onze spullen te pakken. Ik ben in Belo Horizonte en logeer bij Talisse, de dochter van Fred de Duitser. Een vriendin van haar, Laura, logeert er ook.
De afgelopen week had ik zin om een weekend weg te gaan, ik had nu al genoeg dagen in Sete Lagoas doorgebracht zo vond ik zelf. Ik besloot Talisse eens een bericht te sturen, wie weet kon ik dit weekend al wel naar Belo Horizonte komen. Ze reageerde direct met een heleboel plannen!
Vrijdagavond ging ik met de bus naar Belo Horizonte, waar Talisse en Laura me ophaalden bij het busstation. We reden rond in de stad en aten in een barretje. Vandaag gaan we naar het historische stadje Ouro Preto! Hier wil ik al een tijdje naar toe, omdat ik heb gelezen en van veel mensen heb gehoord dat het een heel mooi stadje is. Talisse heeft er vrienden wonen die een huisfeest geven. Eén van haar vrienden heeft Tourisme gestudeerd en is nu gids in Ouro Preto. Hij zal ons een beetje rondleiden, dus ik ben benieuwd!
13.00 u
Het valt me tegen, verdorie. Het is niet een heel groot stadje, en ik zie al wat leuke kerkjes, maar verder is het eigenlijk hetzelfde als de andere steden en dorpjes waar ik tot nu toe rond heb gekeken. Hobbelige straatjes, arme wijken,zwerfhonden op straat… Het huis waarin de vrienden van Talisse wonen is een studentenhuis. Hier in Brazilië heten die ‘República’. Er zijn repúblicas voor mannen en voor vrouwen. Deze jongens zijn net naar een nieuw pand gegaan en geven daarom een feest.
Nu: voor iedereen die ouders of opa’s en oma’s heeft die klagen dat je huis rommelig is: stuur ze maar een keer naar Brazilië! Als we worden rondgeleid in het pand vraag ik me af of ze al wel klaar zijn voor een feest: het huis is nog lang niet af! Er staan half opgebouwde bedden in de kamers, er liggen smoezelige matrassen op de grond, in de badkamers ligt stof en er is geen wc-papier. In de keuken staat één koelkastje en een watertank. Een fornuis is nergens te zien. Ik hoor dat het wel normaal is in Brazilië dat de studentenhuizen niet echt ‘huiselijk’ zijn, ze zijn vaak rommelig, er zit geen leuke verf aan de muren en er staan geen dingetjes op tafeltjes of bureautjes. Dit komt ook doordat het hier de gewoonte is je kamer met anderen te delen, vaak slaapt men wel met vier of vijf mensen op een kamer! Een leuk bureautje of foto’s van je familie zet je dan natuurlijk niet echt neer.
Talisse, Laura en ik delen vanavond een kamer met z’n drieën. Gelukkig heeft Talisse schoon beddengoed meegenomen en tovert één van de jongens ergens een pak wc papier vandaan. Zo lijkt het toch nog wat!
23.00 u
Op het eerste gezicht viel Ouro Preto me tegen, maar gedurende de dag verzacht mijn mening! We zijn naar watervalletjes gegaan om een beetje te zwemmen. Het uitzicht was er prachtig, net als op meerdere hoger gelegen plekken in het stadje. Als we ’s avonds door de steile straatjes rijden kun je uitkijken over de verlichte huizen. Overal wandelen mensen en zijn restaurantjes en cafeetjes open. Het voelt knus en gezellig aan!
Er zijn een heleboel República’s in de stad. We gaan er vanavond wel vier af die allemaal een feestje geven, en de huizen barsten bijna uit hun voegen. De studenten staan gewoon op straat te kletsen en te drinken, en in plaats van klagen komen sommige buren ook gewoon mee doen. Bier genoeg, uiteraard!
Zondag 28 september 2014
16.00 u
Op de terugweg naar Belo Horizonte zit ik rustig achterin de auto en luister naar het gekwebbel van Talisse en Laura. Het grootste gedeelte kan ik al prima volgen, en ik bedenk me dat het toch snel gaat, het settelen in een nieuw land. Het begin is altijd wennen, zelfs op vakantie vind ik dat al. Als je een vreemde taal niet beheerst en middenin een gesprek zit voelt het vaak heftig, alsof ze het over allerlei dingen hebben waar jij niets vanaf weet. De helft van de tijd zou het misschien wel over jou kunnen gaat terwijl je er niets van merkt. Wanneer je de taal begint door te krijgen vang je gesprekken op over het weer en het werk, hoor je hoe mensen grapjes maken naar elkaar, hoe ze “Allemensen!” (“Nossa gente!”) roepen als ze verbaasd zijn en verzuchten hoe warm ze het hebben. Ik zie mensen elkaar blij begroeten, vragen of alles goed gaat en elkaar plagen. Ik koop havermout in de supermarkt en kan pannenkoeken bestellen in een eetcafé. Ik zie studenten die in studentenhuizen wonen, heen en weer reizen naar hun ouders met koffers vol kleding, feestjes geven en ontgroeningen ondergaan. Het leven hier lijkt best op dat in Nederland. Alleen dan met een ander klimaat, in een wat woester, corrupter en ietwat groter land.
De keuken van Minas Gerais
Hier in Brazilië hebben ze een iets ander eetpatroon dan in Nederland. Ze ontbijten dezelfde tijd, en eten rond 12 uur een warme maaltijd. Rond 6 uur nemen ze koffie met wat brood en bijvoorbeeld een stukje kaas, dat noemen ze hier ‘lunch’. De kaas is trouwens een streekproduct hier in Minas Gerais: een wit koeienkaasje. Bijna iedereen heeft het in huis en ik vind het heerlijk! Om een uur of 8 is er dan het ‘diner’. Dit is opnieuw wat warm eten. Best prima!
De Brazilianen eten graag en veel. Tijdens vrije dagen die met de familie worden doorgebracht wordt er vaak lange tijd gespendeerd aan koken en praten en ondertussen eten. Ikzelf ben wel een beetje een ‘foodie’ zoals dat heet: ik let vaak op wat ik eet en neem graag zilvervliesrijst en volkorenbrood, en liever weinig vlees dan veel. En dat is hier wel even wennen in een land waar men veel (vet) vlees eet, gecombineerd met witte rijst en een goede schep bruine bonen. En dat iedere dag graag!
Ook zoete dingen gaan erin als koek (haha). Na het warme middagmaal nemen veel mensen graag een chocolaatje als toetje. Als ik een keer een ontbijtje op het werk meemaak komen er niet alleen bakjes met vleespasteitjes (waar ik al even van opkijk) maar ook stukken cake tevoorschijn. Een meisje smeert aan twee kanten boter op haar plak cake. Tsja…
Het is dan weer niet zo dat de mensen hier per sé heel erg dik zijn. De sportscholen worden druk bezocht en tijdens het middageten op Embrapa worden de borden nou niet overdreven vol geschept. Veel mensen eten maar een kleine maaltijd. Het zal dus wel een kwestie van balanceren zijn… ;)
Dé drank hier is toch wel bier. En geen speciaal bier, dat hebben ze eigenlijk niet. Het ‘gewone’ bier gaat er goed in, en hoe! Op de eerste bruiloft waar ik kom worden de glazen continu bijgeschonken. Heeft iemand één slok bier genomen dan staat er alweer een ober naast de tafel om het glas tot de rand toe bij te vullen. “Het zal wel zijn omdat het zo’n chique bruiloft is.”, denk ik schattig.
Later op een ander feestje sleept iedereen elkaar continu naar de bar. Een halfvol glas bier in je hand, dat kan toch zeker niet! Bijvullen! Als ik mijn hoofd schud omdat ik even rustig aan wil doen word ik aangestaard. “You don’t want??”. Iemand vertelt me dat je hier een goede gastheer bent als de glazen van je gasten altijd gevuld zijn. Ook bij de familie van Claudia merk ik dit. Zelfs op dagjes met de familie of een avondje samen eten worden de glazen continu bijgevuld. Deze mensen hier zijn bodemloze putten!
Ik besluit dat het verstandig is om op sommige avonden dan maar helemaal geen bier te drinken, dan wordt mijn glas ook niet gevuld als ik even niet oplet. Weer een nieuwsgierige blik achter de uitgestoken fles: “Você não gosta cerveja??” . Oh jawel hoor, ik houd best van een biertje. Maar toch maar met mate, vooral bij 30 0C!
Ik probeer hier op verschillende dagen wel alles uit wat nieuw is. ‘Feijoada’ van bonen met varkensvlees waarvan de haren nog in de huid zitten, stukjes gebakken koeienlever en kippenhartjes, verschillende soorten ‘bolo’ (cake), de koffie die hier eigenlijk standaard met suiker erin wordt geserveerd, de sterke drank cachaςa die je als shotje kunt drinken maar ook in combinatie met limoen en een stevige schep suiker, en een gigantische bak met het zoete vruchtje aςaí die hier bevroren mateloos populair is in combinatie met allerlei verschillende toppings. Ik combineer dit alles voor mijn eigen blijdschap toch met een flinke berg salade en groente tijdens de warme maaltijd.
Als ik eenmaal mijn bordje leeg heb komt de volgende uitdaging: het stoppen met eten. “Mais Bauk? Não?”. Nee, ik hoef echt niets meer! Hoofdschudden en lachen. De rest gaat nog even door met eten. Er is meer dan genoeg!
Beijos!
18.00 u
Eindelijk heb ik dan tijd en ken ik de weg goed genoeg om een lekker rondje te gaan hardlopen. De meren hier in de stad zijn een populaire plaats om te sporten. Ik besluit eens te gaan kijken bij het meertje vlakbij mijn huis: Lagoa Cercaginho. Van de drie meren die zich in de stad bevinden is dit zeker met verve de kleinste, maar het is lekker dicht bij huis (dus kans op verdwalen wat minder aanwezig) en er sporten veel mensen. De gemeente heeft op verschillende plaatsen in de stad een ‘Academia ao ar livre’ geplaatst: fitnesstoestellen in de open lucht. Deze zijn getest door professionele sporters en kunnen gratis gebruikt worden door iedereen die wil. Ook bij Lagoa Cercaginho staat zo’n Academia en veel mensen gebruiken de toestellen om oefeningen te doen.
Als ik bij aankom zie ik het al: een stoet mensen die rondom het meer wandelen, als een soort stationaire Exodus. Wandelen is hier een hele populaire sport. De meeste mensen wandelen zo’n 5 kilometer terwijl ze ondertussen gezellig de dag doornemen. Ik moet toch even glimlachen als ik zie dat de mensen zich er echt helemaal voor uitdossen (en wellicht mentaal op voorbereiden). Compleet met legging, thermoshirt, de hipste sportschoenen, telefoon in een waterdicht hoesje aan de arm en een bidon vol drinken kan de tocht rondom het plasje water van start gaan. Men loopt dan een rondje of 10 rondom het meer en gaat weer naar huis.
Ik ben één van de weinige mensen die hardloopt en ren dus iedereen voorbij. Ik voel me nogal een bikkel en zet er een stevig tempo in. Dit houd ik echter ongeveer 10 minuten vol. Dan moet ik even stoppen, de 30 0C slaan op mijn ademhaling en ik voel me een beetje duizelig. Nu begrijp ik wel waarom de mensen hier wandelen, het is de enige sport die je overdag buiten kunt doen zonder direct een appelflauwte op te lopen!
Dinsdag 16 september 2014
07.15 u
Als we ’s ochtends met de bus door de stad rijden is het al te ruiken: rook! De afgelopen 2 dagen zijn er regelmatig rookwolken te zien geweest. Op Embrapa is het alarm voor een brand in het veld al een paar keer afgegaan. Embrapa heeft een eigen brandweerpost die uitrukken wanneer er brand is ergens op het terrein. Dit komt regelmatig voor! Het gebied waarin we hier zitten, de Cerrados, is een droog gebied. Er bestaat daardoor een hoog risico op branden door de hele regio. De branden gaan niet gemakkelijk uit door de droogte en kunnen zich snel verspreiden. We rijden rakelings langs een brandend stuk berm, de hitte is haast te voelen in de bus. Ik ben natuurlijk de enige die hiervan onder de indruk is en mijn collega’s glimlachen als ik met grote ogen uit het raam staar. Het lijkt me maar een goudmijntje om hier als brandweerman te werken!
Zaterdag 20 september 2014
08.00 u
Vandaag ga ik met een collega, Beatriz, en haar vriend Leandro naar een museum in het plaatsje Brumadinho, 2 uur rijden vanaf Sete Lagoas. Het stadje zelf vind ik niets aan en Leandro grijnst. “Welcome to a typical small city of Brazil. Poverty, ugly houses and ugly people!”. Het museum waar we heen gaan is gelukkig niet zo ugly! Het Centro de Arte Contemporânea Inhotim is eigenlijk een groot park met veel botanie en verschillende galerieën met moderne kunst. Zowel de planten en bomen als de kunst komen niet alleen maar uit Brazilië, dus een typisch Braziliaans uitje is het niet, maar toch is het een mooi park om door te lopen!
In het park staan een heleboel Jabuticaba bomen. Op deze naam heb ik behoorlijk moeten oefenen, maar het is het waard want de vruchtjes zijn heerlijk! De boom groeit alleen in de staten Minas Gerais en Saõ Paulo en de vruchtjes zijn mateloos populair. De eerste keer dat ik de boom zie ben ik direct verrast over hoe de vruchtjes groeien. Ze groeien niet in trosjes maar verspreid over de gehele stam van de boom! Hier in het park groeien ze echter alleen nog bovenin de boom omdat iedereen die langsloopt direct als een gek begint te plukken. Echter laten de ‘laatkomers’ van vandaag (zoals wijzelf) zich hierdoor niet tegenhouden. Vele mensen klimmen zonder aarzelen de boom in om het op te nemen tegen verschillende vogels die er ook wel pap van lusten. Leandro zakt door zijn knieën en Bia klimt op zijn schouders. Hopla! Handen vol Jabuticaba vruchtjes komen naar beneden. Ik vang ze op en zo verzamelen we een hele berg, die ook worden uitgedeeld aan omstanders die watertandend staan toe te kijken. Gezellig hoor! Het is weer duidelijk dat de Brazilianen van eten houden, en daarom vandaag een ‘special’ rondom de culinariteiten hier! ;)
Woensdag 17 september 2014
20.00 u
Ik ben net terug van een half uurtje trainen bij Lagoa Cercaginho, waar elke dag gratis lessen worden gegeven met buikspieroefeningen, zumba of andere soorten dans. Een initiatief van de gemeente. Leuk!
Leca en ik hebben ook nog een stukje gewandeld, en als we thuiskomen zijn we moe. Ik eet nog wat in de keuken en Leca is al bezig haar tanden te poetsen als de bel gaat. Het is het neefje van Claudia. Hij roept iets in de intercom en Leca doet het hek open. Het neefje en nichtje van Claudia komen naar binnen. De ouders zitten buiten in de auto. Ze roepen iets naar Leca, die een beetje geïrriteerd antwoord. Ik volg er weinig van, maar goed, ze zullen wel op weg zijn naar iets en hun kinderen moeten even naar de wc.
Als de ouders vervolgens wegrijden kijken Leca en ik elkaar aan. Eh, pardon?
Ik denk dat het aan mijn Portugees ligt, Leca weet vast wel wat de bedoeling is. Als ik haar vraag waar de ouders heen zijn gegaan haalt ze echter verbijsterd haar schouders op. Goh… En hoe laat komen ze precies terug? “Não sei…” schudt Leca haar hoofd. Ze heeft geen idee. De kinderen zitten binnen al tv te kijken, zich van geen kwaad bewust. Dús….. Zijn we nu binnen een minuut tot kinderjuffen benoemd zonder dat we er zelf inspraak in hebben gehad?
Gelukkig komt na een half uur de broer van Claudia thuis. Wij kunnen onze gang gaan terwijl hij gezellig bij de kinderen op de bank ploft.
De volgende ochtend vertel ik dit aan een collega en zij begint hard te lachen. “It’s normal here, haha! Especially because most of the families live in the one city. You just go and see if they are home, and if they are, you leave your children there if you need to go somewhere.”.
Hmm… Terwijl mijn collega verder grinnikt bedenk ik me ondertussen één ding: Iedereen hier is gastvrij ten top, maar ik ben bang dat ik deze Braziliaanse houding toch nog niet helemaal heb overgenomen. Ik wil best aardig doen, maar wel op afspraak graag!
Zondag 21 september 2014
10.00 u
Het is warm. Superwarm. Of nu ja, weer de normale 30 graden. De lente begint pas net! “Nossa Senhor…!” vegen mensen het zweet van hun gezicht. We gaan naar de boerderij van de broer van Claudia, een stukje buiten de stad. Hij heeft een zwembad! Als we er aankomen puilt het zwembad al uit van de kleine kinderen. De volwassenen zitten onder parasollen toe te kijken en bier te drinken.
Er zijn weer een aantal mensen bij die ik nog niet eerder heb gezien. Eén man vraagt: “Sprechen Sie Deutsch?”. “Uhh, ja?” antwoord ik verbaasd, en iedereen om me heen begint te lachen en te klappen. Blijkbaar zat de man al lang op me te wachten! Hij stelt zich voor als Fred en vertelt dat zijn ouders uit Duitsland komen. De rest van de dag wil hij alleen maar Duits met me praten. Hij maakt grapjes over de andere mensen, die quasi gefrustreerd raken omdat ze er niets van kunnen verstaan. Het is voor mij wel even ingewikkeld om van het nadenken over Portugees opeens over te schakelen in het Duits en weer terug, dus af en toe haal ik de woorden door elkaar, waarbij de man grinnikt. Fred is eigenaar van het land waarop de boerderij van Claudia’s broer gebouwd is. Hij woont zelf in de boerderij er tegenover, dus daar gaan we ook even gezellig langs. Zijn dochter van 24 is ook thuis, ze is net twee maanden terug van een half jaar studeren in München. Fred roept telkens dat ze Duits met me moet praten. Ik vind het komisch dat het meisje wel Duits spreekt, maar geen woord Engels kent. Ze nodigt me uit om een keer naar Belo Horizonte te komen, de hoofdstad van Minas Gerais, waar ze woont en werkt. Gezellig! We wisselen telefoonnummers uit. Sinds kort heb ik ook een Braziliaanse SIM-kaart, dus wie weet bel ik haar wel een keertje!
Zaterdag 26 september 2014
07.00 u
“Bom dia!”. We gingen pas om 2 uur slapen, maar toch staan we alledrie vrolijk op om onze spullen te pakken. Ik ben in Belo Horizonte en logeer bij Talisse, de dochter van Fred de Duitser. Een vriendin van haar, Laura, logeert er ook.
De afgelopen week had ik zin om een weekend weg te gaan, ik had nu al genoeg dagen in Sete Lagoas doorgebracht zo vond ik zelf. Ik besloot Talisse eens een bericht te sturen, wie weet kon ik dit weekend al wel naar Belo Horizonte komen. Ze reageerde direct met een heleboel plannen!
Vrijdagavond ging ik met de bus naar Belo Horizonte, waar Talisse en Laura me ophaalden bij het busstation. We reden rond in de stad en aten in een barretje. Vandaag gaan we naar het historische stadje Ouro Preto! Hier wil ik al een tijdje naar toe, omdat ik heb gelezen en van veel mensen heb gehoord dat het een heel mooi stadje is. Talisse heeft er vrienden wonen die een huisfeest geven. Eén van haar vrienden heeft Tourisme gestudeerd en is nu gids in Ouro Preto. Hij zal ons een beetje rondleiden, dus ik ben benieuwd!
13.00 u
Het valt me tegen, verdorie. Het is niet een heel groot stadje, en ik zie al wat leuke kerkjes, maar verder is het eigenlijk hetzelfde als de andere steden en dorpjes waar ik tot nu toe rond heb gekeken. Hobbelige straatjes, arme wijken,zwerfhonden op straat… Het huis waarin de vrienden van Talisse wonen is een studentenhuis. Hier in Brazilië heten die ‘República’. Er zijn repúblicas voor mannen en voor vrouwen. Deze jongens zijn net naar een nieuw pand gegaan en geven daarom een feest.
Nu: voor iedereen die ouders of opa’s en oma’s heeft die klagen dat je huis rommelig is: stuur ze maar een keer naar Brazilië! Als we worden rondgeleid in het pand vraag ik me af of ze al wel klaar zijn voor een feest: het huis is nog lang niet af! Er staan half opgebouwde bedden in de kamers, er liggen smoezelige matrassen op de grond, in de badkamers ligt stof en er is geen wc-papier. In de keuken staat één koelkastje en een watertank. Een fornuis is nergens te zien. Ik hoor dat het wel normaal is in Brazilië dat de studentenhuizen niet echt ‘huiselijk’ zijn, ze zijn vaak rommelig, er zit geen leuke verf aan de muren en er staan geen dingetjes op tafeltjes of bureautjes. Dit komt ook doordat het hier de gewoonte is je kamer met anderen te delen, vaak slaapt men wel met vier of vijf mensen op een kamer! Een leuk bureautje of foto’s van je familie zet je dan natuurlijk niet echt neer.
Talisse, Laura en ik delen vanavond een kamer met z’n drieën. Gelukkig heeft Talisse schoon beddengoed meegenomen en tovert één van de jongens ergens een pak wc papier vandaan. Zo lijkt het toch nog wat!
23.00 u
Op het eerste gezicht viel Ouro Preto me tegen, maar gedurende de dag verzacht mijn mening! We zijn naar watervalletjes gegaan om een beetje te zwemmen. Het uitzicht was er prachtig, net als op meerdere hoger gelegen plekken in het stadje. Als we ’s avonds door de steile straatjes rijden kun je uitkijken over de verlichte huizen. Overal wandelen mensen en zijn restaurantjes en cafeetjes open. Het voelt knus en gezellig aan!
Er zijn een heleboel República’s in de stad. We gaan er vanavond wel vier af die allemaal een feestje geven, en de huizen barsten bijna uit hun voegen. De studenten staan gewoon op straat te kletsen en te drinken, en in plaats van klagen komen sommige buren ook gewoon mee doen. Bier genoeg, uiteraard!
Zondag 28 september 2014
16.00 u
Op de terugweg naar Belo Horizonte zit ik rustig achterin de auto en luister naar het gekwebbel van Talisse en Laura. Het grootste gedeelte kan ik al prima volgen, en ik bedenk me dat het toch snel gaat, het settelen in een nieuw land. Het begin is altijd wennen, zelfs op vakantie vind ik dat al. Als je een vreemde taal niet beheerst en middenin een gesprek zit voelt het vaak heftig, alsof ze het over allerlei dingen hebben waar jij niets vanaf weet. De helft van de tijd zou het misschien wel over jou kunnen gaat terwijl je er niets van merkt. Wanneer je de taal begint door te krijgen vang je gesprekken op over het weer en het werk, hoor je hoe mensen grapjes maken naar elkaar, hoe ze “Allemensen!” (“Nossa gente!”) roepen als ze verbaasd zijn en verzuchten hoe warm ze het hebben. Ik zie mensen elkaar blij begroeten, vragen of alles goed gaat en elkaar plagen. Ik koop havermout in de supermarkt en kan pannenkoeken bestellen in een eetcafé. Ik zie studenten die in studentenhuizen wonen, heen en weer reizen naar hun ouders met koffers vol kleding, feestjes geven en ontgroeningen ondergaan. Het leven hier lijkt best op dat in Nederland. Alleen dan met een ander klimaat, in een wat woester, corrupter en ietwat groter land.
De keuken van Minas Gerais
Hier in Brazilië hebben ze een iets ander eetpatroon dan in Nederland. Ze ontbijten dezelfde tijd, en eten rond 12 uur een warme maaltijd. Rond 6 uur nemen ze koffie met wat brood en bijvoorbeeld een stukje kaas, dat noemen ze hier ‘lunch’. De kaas is trouwens een streekproduct hier in Minas Gerais: een wit koeienkaasje. Bijna iedereen heeft het in huis en ik vind het heerlijk! Om een uur of 8 is er dan het ‘diner’. Dit is opnieuw wat warm eten. Best prima!
De Brazilianen eten graag en veel. Tijdens vrije dagen die met de familie worden doorgebracht wordt er vaak lange tijd gespendeerd aan koken en praten en ondertussen eten. Ikzelf ben wel een beetje een ‘foodie’ zoals dat heet: ik let vaak op wat ik eet en neem graag zilvervliesrijst en volkorenbrood, en liever weinig vlees dan veel. En dat is hier wel even wennen in een land waar men veel (vet) vlees eet, gecombineerd met witte rijst en een goede schep bruine bonen. En dat iedere dag graag!
Ook zoete dingen gaan erin als koek (haha). Na het warme middagmaal nemen veel mensen graag een chocolaatje als toetje. Als ik een keer een ontbijtje op het werk meemaak komen er niet alleen bakjes met vleespasteitjes (waar ik al even van opkijk) maar ook stukken cake tevoorschijn. Een meisje smeert aan twee kanten boter op haar plak cake. Tsja…
Het is dan weer niet zo dat de mensen hier per sé heel erg dik zijn. De sportscholen worden druk bezocht en tijdens het middageten op Embrapa worden de borden nou niet overdreven vol geschept. Veel mensen eten maar een kleine maaltijd. Het zal dus wel een kwestie van balanceren zijn… ;)
Dé drank hier is toch wel bier. En geen speciaal bier, dat hebben ze eigenlijk niet. Het ‘gewone’ bier gaat er goed in, en hoe! Op de eerste bruiloft waar ik kom worden de glazen continu bijgeschonken. Heeft iemand één slok bier genomen dan staat er alweer een ober naast de tafel om het glas tot de rand toe bij te vullen. “Het zal wel zijn omdat het zo’n chique bruiloft is.”, denk ik schattig.
Later op een ander feestje sleept iedereen elkaar continu naar de bar. Een halfvol glas bier in je hand, dat kan toch zeker niet! Bijvullen! Als ik mijn hoofd schud omdat ik even rustig aan wil doen word ik aangestaard. “You don’t want??”. Iemand vertelt me dat je hier een goede gastheer bent als de glazen van je gasten altijd gevuld zijn. Ook bij de familie van Claudia merk ik dit. Zelfs op dagjes met de familie of een avondje samen eten worden de glazen continu bijgevuld. Deze mensen hier zijn bodemloze putten!
Ik besluit dat het verstandig is om op sommige avonden dan maar helemaal geen bier te drinken, dan wordt mijn glas ook niet gevuld als ik even niet oplet. Weer een nieuwsgierige blik achter de uitgestoken fles: “Você não gosta cerveja??” . Oh jawel hoor, ik houd best van een biertje. Maar toch maar met mate, vooral bij 30 0C!
Ik probeer hier op verschillende dagen wel alles uit wat nieuw is. ‘Feijoada’ van bonen met varkensvlees waarvan de haren nog in de huid zitten, stukjes gebakken koeienlever en kippenhartjes, verschillende soorten ‘bolo’ (cake), de koffie die hier eigenlijk standaard met suiker erin wordt geserveerd, de sterke drank cachaςa die je als shotje kunt drinken maar ook in combinatie met limoen en een stevige schep suiker, en een gigantische bak met het zoete vruchtje aςaí die hier bevroren mateloos populair is in combinatie met allerlei verschillende toppings. Ik combineer dit alles voor mijn eigen blijdschap toch met een flinke berg salade en groente tijdens de warme maaltijd.
Als ik eenmaal mijn bordje leeg heb komt de volgende uitdaging: het stoppen met eten. “Mais Bauk? Não?”. Nee, ik hoef echt niets meer! Hoofdschudden en lachen. De rest gaat nog even door met eten. Er is meer dan genoeg!
Beijos!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
