A sky full of stars
Door: Baukje
Blijf op de hoogte en volg Baukje
02 September 2014 | Brazilië, Sete Lagoas
Boa tarde a todos! :)
Via deze weg zal ik jullie allemaal op de hoogte houden van mijn avonturen en ervaringen in Brazilië. Daarnaast lijkt het me leuk om wat meer informatieve dingen te vertellen over verschillende aspecten van het land waarmee ik te maken krijg, te beginnen met “mijn” stad: Sete Lagoas!
Maandag 1 september 2014
14.30 u Nederlandse tijd
Alles gepakt? Ben ik echt niets vergeten? Goed, alles gepakt. Oké, nog één check. Ja, alles wat op mijn lijstje staat heb ik. En ook alles wat op mijn Wat-nog-te-doen lijstje? Ja, ook dat. Oké. Goed. Meestal vergeet ik altijd wel iets, en dan is het nog irritant om naar de andere kant van de straat te lopen (één hele minuut heen en een hele minuut terug is echt veel hoor!), of 10 minuten naar huis te moeten fietsen vanaf de universiteit. Laat staan er 19 uur voor heen en 19 uur terug te vliegen.
Na nog één check (gezucht van de mensen om me heen) en in mijn hoofd het idee dat mijn ouders heus een pakketje kunnen opsturen met iets dat ik vergeet dat écht van levensbelang is en ik daar écht niet kan krijgen, voel ik me klaar om te gaan.
20.00 u plaatselijke tijd
De vlucht naar Parijs is kort. Anderhalf uur, nog korter dan wanneer ik vanuit Wageningen naar mijn ouders reis. Eenmaal op Parijs heb ik 2,5 uur overstaptijd. Alle tijd dus! Ik installeer me even lekker op een bankje met wat eten en drinken. Na een uurtje besluit ik maar vast de gate op te zoeken en daar verder te wachten. Is toch wel fijn om er alvast te zijn, en misschien moet ik nog heel even zoeken.
21.45 u plaatselijke tijd
OverSTAP?? OverMARATHON zullen ze bedoelen!! Nadat ik de halve vertrekhal heb afgelopen blijkt mijn gate in een andere vertrekhal te zijn, waar je alleen kunt komen met een soort shuttle-metro. Deze metro pendelt heen en weer tussen 3 vertrekhallen plus 2 parkeergarages, en mijn vertrekhal is natuurlijk ook weer de laatste van deze 5 stops. En omdat ik naar een andere vertrekhal moest betekent dat natuurlijk ook buiten de douane treden. Dus weer opnieuw door het tassen-en-lichaam-scannen ritueel. Er staat een gewéldige rij mensen ook nog. Ik voel mijn gebruikelijke stress-talent al enthousiast opkomen, maar besluit niet meteen naar een hyperventilatie-zakje te grijpen. In plaats daarvan kijk ik naar buiten en zie de vliegtuigen af en aan taxiën, onder een donkere hemel vol sterren. Een mooi gezicht! Ik bedenk me direct weer dat dit een groot avontuur is waar ik al lang naar uit heb gekeken en voel me direct rustig. Het gaat vast mooi worden…
06.10 u Plaatselijke tijd (in Nederland nu 11.10 u)
De vlucht naar Sao Paulo is lang, 12 uur. Eenmaal in Sao Paulo heb ik 3 uur overstap tijd. Ik voel me nu al door ervaring wijzer en ga meteen op zoek naar de gate. Na eerst 3 keer heen en weer te lopen omdat ik geen bordjes zie vraag ik het na aan een stewardess die geen Engels spreekt. Gelukkig komt er een ander te hulp. Ze weet me naar een andere vertrekhal te wijzen (jippie…). Eenmaal op weg zie ik een heleboel bagagebanden, maar geen bordjes voor gates of vertrekhallen. Ik schiet een man aan van het grondpersoneel. “Where is your luggage?”, vraagt hij. Ik zeg hem dat ik alleen mijn handbagage bij me heb, omdat mij op Schiphol is verteld dat mijn koffers automatisch naar Belo Horizonte worden meegenomen. De man glimlacht. “Then they lied to you! Because here is your first stop in Brazil, you need to get your luggage and check-in again for a domestic flight. Did you see your your luggage already? What color are your bags?”. “Pink, they are both pink.”. Hij werpt een blik op mijn blonde haar en grijnst. “Of course.”. Hm… Een half uur in Brazilië en ik voel me al een soort Barbie! Dit gevoel wordt nog eens versterkt door een klein meisje dat aan haar vaders arm trekt om hem verbaasd op mij te wijzen. Welkom in Brazilië, overduidelijke Nederlander!
10.00 u
Na nog een korte vlucht van anderhalf uur naar Belo Horizonte Confins is dit het eindpunt van mijn reis alleen. Ik word opgehaald door de zus en zwager van mijn hospita, iets waar ik heel erg blij mee ben! Het is nog ongeveer anderhalf uur rijden naar Sete Lagoas, en om met 2 grote roze koffers, een rugtas en mijn blonde bleke hoofd in een bus met Brazilianen te stappen zie ik niet helemaal zitten. De zus van mijn hospita houdt een bordje op het mijn naam. Als ik naar haar toe kom knuffelt ze me. Lief! De zwager van mijn hospita knuffelt mij ook. Hij spreekt een beetje Engels en dat is fijn. Ik moet alleen niet te veel tegelijk zeggen, want dan begint hij een beetje kortsluiting te krijgen. Hij weet me veel over Brazilie en Sete Lagoas te vertellen terwijl we rijden.
Sete Lagoas
De stad waar ik de komende maanden zal wonen en werken heet Sete Lagoas, wat Zeven Meren betekent. Het ligt in de provincie Minas Gerais. Er wordt mij verteld dat de ontwikkeling in de stad wat heeft stilgestaan de laatste jaren en dat is te zien: Sete Lagoas is niet helemaal een stad om over naar huis te schrijven. Het is niet heel rijk en (daardoor) ook niet heel mooi. Bovendien is de regering in Brazilie redelijk corrupt, waardoor bijvoorbeeld de wegen in veel gebieden slecht worden onderhouden. Ze zitten vol gaten en langs de kant ligt regelmatig afval. Ik voel me direct een rijke Westerling en niet helemaal op mijn gemak. Zeker niet wanneer de deuren van binnenuit op slot gaan zodra de auto wordt gestart! Maar de zwager en zus van mijn hospita zijn heel aardig en hun vrolijke gepraat maakt dat ik me al gauw wat rustiger voel.
We rijden de stad in en al gauw zie ik het eerste meer. Sete Lagoas betekent Zeven Meren, maar er zijn er meer dan zeven, verspreid door de stad. Om het centrale meer, Lagoa Paulino, zijn vaak veel mensen die hardlopen en wandelen, of op een bankje zitten. Een bruisende plek!
In de stad ben ik direct verdwaald. Nu is mijn richtingsgevoel al nooit echt Je-van-het geweest, maar in deze onbekende stad, die er voor mijn gevoel toch al wat minder overzichtelijk uitziet dan veel steden in het strakke Nederland, zie ik door de bomen het bos niet meer. Het zal nog een hele kluif worden om hier mijn weg te vinden, en belangrijker nog: deze ook weer terug te vinden!
We rijden naar de sportschool waar mijn hospita werkt en daar krijg ik haar voor het eerst te zien. Mijn hospita heet Claudia. Ze woont en werkt in Sete Lagoas, net als haar hele familie trouwens: 7 broers en 2 zussen. Claudia woont niet ver van de sportschool af, dus ze stapt in de auto om mee te gaan naar haar huis en mij daar even rond te leiden.
Het valt me op dat alle huizen ommuurd zijn en met hekken beveiligd. Claudia vertelt me om vooral op te passen wanneer ik het huis verlaat en wanneer ik terugkom. Er lopen soms rare mensen rond in de buurt. Het geeft me een beetje de kriebels, maar ik zal het wel zien. Ook het huis van Claudia heeft een hek en een hoge muur. Mijn kamer blijkt uitzicht te hebben op deze muur, echt práchtig (nee, eigenlijk niet echt). Het huis is een bungalow met 4 slaapkamers: de broer en huishoudster van Claudia wonen ook in het huis. Ook is er een woonkamer, een keuken en een kleine schattige tuin.
Elke kamer heeft een eigen badkamertje en dat schijnt hier wel gebruikelijk te zijn (bij de rijkere mensen denk ik dan wel). Er zijn wat de badkamer betreft twee interessante dingen waaraan ik heel erg moet wennen. Ten eerste is dat het wel vaker opspelende feit dat je hier geen water uit de kraan kunt drinken. Veel mensen hebben een watertank in de keuken staan of kopen flessen water in de supermarkt. Dit is even wennen voor een verwend Nederlands meisje dat water kan tappen overal waar ze wil, maar het is niet iets heel raars. Waar ik wel even om moet lachen is dit bordje op het vliegveld:
“Please do not dispose of toilet paper, diapers, sanitary napkins and similar in the toilet. Use the provided bins.”
Het riool hier is niet bestand tegen maandverband en inlegkruisjes, wat niet zo gek is, maar ook toiletpapier is teveel van het goede voor de afvoer. Dus dit gooi je in een prullenbakje naast de wc. Lekker hoor!
Kortom: een goede eerste dag in Brazilië met een warm welkom en gekke ervaringen!
Omdat ik nu al zoveel dingen kan vertellen over mijn tijd hier en ik makkelijk langdradig verhaal van 10 kantjes wil ophangen: Volgende keer meer! Het leven moet wel spannend blijven ;)
Beijos!
Via deze weg zal ik jullie allemaal op de hoogte houden van mijn avonturen en ervaringen in Brazilië. Daarnaast lijkt het me leuk om wat meer informatieve dingen te vertellen over verschillende aspecten van het land waarmee ik te maken krijg, te beginnen met “mijn” stad: Sete Lagoas!
Maandag 1 september 2014
14.30 u Nederlandse tijd
Alles gepakt? Ben ik echt niets vergeten? Goed, alles gepakt. Oké, nog één check. Ja, alles wat op mijn lijstje staat heb ik. En ook alles wat op mijn Wat-nog-te-doen lijstje? Ja, ook dat. Oké. Goed. Meestal vergeet ik altijd wel iets, en dan is het nog irritant om naar de andere kant van de straat te lopen (één hele minuut heen en een hele minuut terug is echt veel hoor!), of 10 minuten naar huis te moeten fietsen vanaf de universiteit. Laat staan er 19 uur voor heen en 19 uur terug te vliegen.
Na nog één check (gezucht van de mensen om me heen) en in mijn hoofd het idee dat mijn ouders heus een pakketje kunnen opsturen met iets dat ik vergeet dat écht van levensbelang is en ik daar écht niet kan krijgen, voel ik me klaar om te gaan.
20.00 u plaatselijke tijd
De vlucht naar Parijs is kort. Anderhalf uur, nog korter dan wanneer ik vanuit Wageningen naar mijn ouders reis. Eenmaal op Parijs heb ik 2,5 uur overstaptijd. Alle tijd dus! Ik installeer me even lekker op een bankje met wat eten en drinken. Na een uurtje besluit ik maar vast de gate op te zoeken en daar verder te wachten. Is toch wel fijn om er alvast te zijn, en misschien moet ik nog heel even zoeken.
21.45 u plaatselijke tijd
OverSTAP?? OverMARATHON zullen ze bedoelen!! Nadat ik de halve vertrekhal heb afgelopen blijkt mijn gate in een andere vertrekhal te zijn, waar je alleen kunt komen met een soort shuttle-metro. Deze metro pendelt heen en weer tussen 3 vertrekhallen plus 2 parkeergarages, en mijn vertrekhal is natuurlijk ook weer de laatste van deze 5 stops. En omdat ik naar een andere vertrekhal moest betekent dat natuurlijk ook buiten de douane treden. Dus weer opnieuw door het tassen-en-lichaam-scannen ritueel. Er staat een gewéldige rij mensen ook nog. Ik voel mijn gebruikelijke stress-talent al enthousiast opkomen, maar besluit niet meteen naar een hyperventilatie-zakje te grijpen. In plaats daarvan kijk ik naar buiten en zie de vliegtuigen af en aan taxiën, onder een donkere hemel vol sterren. Een mooi gezicht! Ik bedenk me direct weer dat dit een groot avontuur is waar ik al lang naar uit heb gekeken en voel me direct rustig. Het gaat vast mooi worden…
06.10 u Plaatselijke tijd (in Nederland nu 11.10 u)
De vlucht naar Sao Paulo is lang, 12 uur. Eenmaal in Sao Paulo heb ik 3 uur overstap tijd. Ik voel me nu al door ervaring wijzer en ga meteen op zoek naar de gate. Na eerst 3 keer heen en weer te lopen omdat ik geen bordjes zie vraag ik het na aan een stewardess die geen Engels spreekt. Gelukkig komt er een ander te hulp. Ze weet me naar een andere vertrekhal te wijzen (jippie…). Eenmaal op weg zie ik een heleboel bagagebanden, maar geen bordjes voor gates of vertrekhallen. Ik schiet een man aan van het grondpersoneel. “Where is your luggage?”, vraagt hij. Ik zeg hem dat ik alleen mijn handbagage bij me heb, omdat mij op Schiphol is verteld dat mijn koffers automatisch naar Belo Horizonte worden meegenomen. De man glimlacht. “Then they lied to you! Because here is your first stop in Brazil, you need to get your luggage and check-in again for a domestic flight. Did you see your your luggage already? What color are your bags?”. “Pink, they are both pink.”. Hij werpt een blik op mijn blonde haar en grijnst. “Of course.”. Hm… Een half uur in Brazilië en ik voel me al een soort Barbie! Dit gevoel wordt nog eens versterkt door een klein meisje dat aan haar vaders arm trekt om hem verbaasd op mij te wijzen. Welkom in Brazilië, overduidelijke Nederlander!
10.00 u
Na nog een korte vlucht van anderhalf uur naar Belo Horizonte Confins is dit het eindpunt van mijn reis alleen. Ik word opgehaald door de zus en zwager van mijn hospita, iets waar ik heel erg blij mee ben! Het is nog ongeveer anderhalf uur rijden naar Sete Lagoas, en om met 2 grote roze koffers, een rugtas en mijn blonde bleke hoofd in een bus met Brazilianen te stappen zie ik niet helemaal zitten. De zus van mijn hospita houdt een bordje op het mijn naam. Als ik naar haar toe kom knuffelt ze me. Lief! De zwager van mijn hospita knuffelt mij ook. Hij spreekt een beetje Engels en dat is fijn. Ik moet alleen niet te veel tegelijk zeggen, want dan begint hij een beetje kortsluiting te krijgen. Hij weet me veel over Brazilie en Sete Lagoas te vertellen terwijl we rijden.
Sete Lagoas
De stad waar ik de komende maanden zal wonen en werken heet Sete Lagoas, wat Zeven Meren betekent. Het ligt in de provincie Minas Gerais. Er wordt mij verteld dat de ontwikkeling in de stad wat heeft stilgestaan de laatste jaren en dat is te zien: Sete Lagoas is niet helemaal een stad om over naar huis te schrijven. Het is niet heel rijk en (daardoor) ook niet heel mooi. Bovendien is de regering in Brazilie redelijk corrupt, waardoor bijvoorbeeld de wegen in veel gebieden slecht worden onderhouden. Ze zitten vol gaten en langs de kant ligt regelmatig afval. Ik voel me direct een rijke Westerling en niet helemaal op mijn gemak. Zeker niet wanneer de deuren van binnenuit op slot gaan zodra de auto wordt gestart! Maar de zwager en zus van mijn hospita zijn heel aardig en hun vrolijke gepraat maakt dat ik me al gauw wat rustiger voel.
We rijden de stad in en al gauw zie ik het eerste meer. Sete Lagoas betekent Zeven Meren, maar er zijn er meer dan zeven, verspreid door de stad. Om het centrale meer, Lagoa Paulino, zijn vaak veel mensen die hardlopen en wandelen, of op een bankje zitten. Een bruisende plek!
In de stad ben ik direct verdwaald. Nu is mijn richtingsgevoel al nooit echt Je-van-het geweest, maar in deze onbekende stad, die er voor mijn gevoel toch al wat minder overzichtelijk uitziet dan veel steden in het strakke Nederland, zie ik door de bomen het bos niet meer. Het zal nog een hele kluif worden om hier mijn weg te vinden, en belangrijker nog: deze ook weer terug te vinden!
We rijden naar de sportschool waar mijn hospita werkt en daar krijg ik haar voor het eerst te zien. Mijn hospita heet Claudia. Ze woont en werkt in Sete Lagoas, net als haar hele familie trouwens: 7 broers en 2 zussen. Claudia woont niet ver van de sportschool af, dus ze stapt in de auto om mee te gaan naar haar huis en mij daar even rond te leiden.
Het valt me op dat alle huizen ommuurd zijn en met hekken beveiligd. Claudia vertelt me om vooral op te passen wanneer ik het huis verlaat en wanneer ik terugkom. Er lopen soms rare mensen rond in de buurt. Het geeft me een beetje de kriebels, maar ik zal het wel zien. Ook het huis van Claudia heeft een hek en een hoge muur. Mijn kamer blijkt uitzicht te hebben op deze muur, echt práchtig (nee, eigenlijk niet echt). Het huis is een bungalow met 4 slaapkamers: de broer en huishoudster van Claudia wonen ook in het huis. Ook is er een woonkamer, een keuken en een kleine schattige tuin.
Elke kamer heeft een eigen badkamertje en dat schijnt hier wel gebruikelijk te zijn (bij de rijkere mensen denk ik dan wel). Er zijn wat de badkamer betreft twee interessante dingen waaraan ik heel erg moet wennen. Ten eerste is dat het wel vaker opspelende feit dat je hier geen water uit de kraan kunt drinken. Veel mensen hebben een watertank in de keuken staan of kopen flessen water in de supermarkt. Dit is even wennen voor een verwend Nederlands meisje dat water kan tappen overal waar ze wil, maar het is niet iets heel raars. Waar ik wel even om moet lachen is dit bordje op het vliegveld:
“Please do not dispose of toilet paper, diapers, sanitary napkins and similar in the toilet. Use the provided bins.”
Het riool hier is niet bestand tegen maandverband en inlegkruisjes, wat niet zo gek is, maar ook toiletpapier is teveel van het goede voor de afvoer. Dus dit gooi je in een prullenbakje naast de wc. Lekker hoor!
Kortom: een goede eerste dag in Brazilië met een warm welkom en gekke ervaringen!
Omdat ik nu al zoveel dingen kan vertellen over mijn tijd hier en ik makkelijk langdradig verhaal van 10 kantjes wil ophangen: Volgende keer meer! Het leven moet wel spannend blijven ;)
Beijos!
-
08 September 2014 - 06:49
Pauline:
Wauw! Tof geschreven Bauk:) Zie alles helemaal voor me...tot de (bijna) stressaanvalletjes aan toe ;)
Ik kijk zeer zeker uit naar het volgende verslag! Whoehoe!
Kus!! -
08 September 2014 - 11:37
Lisanne:
Wauw wat gaaf Baukje! Het klinkt superspannend en bijzonder! En je schrijft echt supergoed, het voelt net of ik zojuist ook naar Brazilië ben afgereisd. Kijk uit naar meer verhalen:)! Heel veel plezier de komende tijd! X -
08 September 2014 - 13:37
Hetteke:
Ha baukje,
Lleuk en fijn om je verhalen en eerste indrukken te lezen. dat van het wc papier is in griekenland ook zo.
een fijne eerste week en ik lees het vervolg wel
-
08 September 2014 - 16:56
Jolein:
Hoi Baukje!
Fijn te horen dat je veilig bent aangekomen! Ik ben vanaf Sao Paolo met de bus gegaan naar mijn stad (Lavras), scheelt heel veel overstapstress (directe vlucht) maar aan de andere kant had jij gelukkig geen busstres! Ik herken wel veel dingen uit je verhaal, kapotte wegen en afval, en natuurlijk dat van dat wc papier!! Ik heb de eerste weken hier nog wel eens de neiging gehad wc papier in de prullenbak te gooien :p, was er een beetje aan gewend geraakt! Het huis waar ik woonde had ook een muur + schrikdraad, op zich went het wel als je er wat langer woont maar ik vond in het begin ook alles heel erg afgesloten en daardoor onveilig uitzien. Hopelijk voel je je gewoon snel thuis en wen je ook snel aan alles!
Veel plezier gewenst en ik hoop dat je ook een hele mooie tijd beleefd in Brazilië! :D Ik ben benieuwd naar al je verhalen, toch leuk om te lezen hoe jij daar alles ervaart :D!
Tchau! -
08 September 2014 - 19:31
Papa:
Dat was dan de eerste dag, kun je fijn gaan trainen bij je hospita!
De sixpack moet wel blijven natuurlijk :)
Hopelijk kom je niet teveel met de wat donkere kanten van Brazilië in aanraking, er wonen ook zat leuke en gewone mensen! -
08 September 2014 - 20:30
Lucienne :
Hi Baukje,
Wat leuk om jouw eerste verhalen te horen en over je toch wel even spannende reis.
Fijn dat je zo lief werd opgevangen daar. Dat voelt welkom.
Heel veel succes maar vooral ook veel plezier daar en ik hoop dat je een boel mooie dingen leert en ervaart.
Ik kijk uit naar het vervolg.
PS en ja onze riolen zijn ook niet bestand tegen maandverband en inlegkruisjes hahaha.
Gelukkig kunnen we wel wc papier erin kwijt.
Liefs,
Lucienne -
07 Maart 2015 - 16:36
Rene:
hoi baukje.
wat een leuk verhaal.
mijn vrouw komt ook uit dat gebied, en ik ben zelf ook een paar keer in sete lagoas geweest.
heel herkenbaar wat je schrijft,
we hebben ook familie wonen in Sete lagoas.
ik hoop dat je er veel plezier beleefd.
ik vind het iig een leuk stadje.
groetjes rené
-
07 Maart 2015 - 17:27
Baukje:
Hallo René,
Wat leuk dat u een reactie geeft op mijn reisverslag! Ik ben inmiddels al weer een paar weken terug in Nederland. Ik heb een geweldige tijd gehad in Sete Lagoas en omgeving, de mensen zijn er ontzettend aardig. Wie weet ga ik er in de toekomst nog weer eens heen. Ik zou dat in ieder geval erg leuk vinden!
Groetjes,
Baukje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
