Een kerst in Congo - Week 2
Blijf op de hoogte en volg Baukje
25 December 2015 | Congo - Brazzaville, Pointe-Noire
25 december 2015 – Een kerst in Congo
08:00 uur
Ook vandaag word ik weer vroeg wakker, met het ritme van het daglicht mee. We ontbijten deze kerstochtend heerlijk met een bakje muesli, breken de tenten af en pakken onze spullen. Mijn schoonouders pakken alles in, want we gaan vandaag naar de stad Pointe Noire. Hier zullen we een weekend verblijven en maandag stappen zij weer op het vliegtuig naar Nederland.
We worden eerst opgehaald door een auto van Tchimpounga. Daarna krijgen we van de manager van het instituut een rondleiding.
10:00 uur
De manager neemt ons mee naar alle verblijven die op het basisinstituut aanwezig zijn. Ze weet over elke groep chimpansees wel een bijzonder verhaal te vertellen. Zo zijn er jonge chimpansees van een paar jaar oud die wekelijks een uitje naar een bos in de buurt maken, natuurlijk onder toeziend oog van een aantal verzorgers. De weg naar het bos duurt ongeveer een uur, en halverwege rusten de chimps even uit en krijgen ze wat mango. Op de terugweg is het hetzelfde verhaal. “Kunnen ze gewoon los rondlopen?” vraag ik me af. De manager knikt en verteld dat de aapjes altijd in de buurt van de verzorgers zullen blijven, net als dat kinderen altijd hun ouders in de gaten houden. Ze voelen zich dan veilig. Ook al weet ik dat chimpansees veel op ons lijken, toch is het grappig om dat steeds zo bevestigd te zien in dit instituut. Het is een bijzondere omgeving.
Tchimpounga blijkt te zijn vernoemd naar een rivier die vroeger door het gebied stroomde: de Tchimpounga. Nu zijn er vooral veel bossen en een soort steppen te zien. De chimpansees hebben in hun verblijf ook groepen bomen staan waarin zij mogen klimmen en waarin zij nesten bouwen. Daarnaast hebben ze klimtoestellen, net als in de dierentuin. Ze liggen en slingeren hier naar hartenlust in. Een prima verblijfje lijkt mij!
13:00 uur
We nemen een taxi naar de stad. De taxichauffeur stopt de koffers en tassen in de kofferbak. Deze past niet meer dicht, maar dat zijn ze hier zeker gewend: van haast elke taxi die op de grote tolweg langs rijdt is de kofferbak wagenwijd open en steekt er van alles uit. De chauffeur poetst zijn achterruit netjes op en bindt de klep vervolgens met het doekje vast aan de trekhaak. Zo, die blijft dicht!
17:00 uur
Het is kerstavond. Ons hotel ligt pal aan het strand, en we zien dat hier wel degelijk wordt uitgepakt met kerst! Het strand is afgeladen. Allerlei strandtentjes zijn opgebouwd, het ruikt naar eten en overal lopen gezinnen. We besluiten ons er even tussen de mengen om wat rond te kijken, en ik kom tot de conclusie dat het vanavond onze beurt is om er sloeberig uit te zien. Iedereen is tiptop aangekleed. Aan de felle kleuren te zien zijn vele kledingstukken nog nieuw. Vrouwen en meisjes hebben hun haren laten vlechten, en mannen lopen stoer rond met zonnebrillen op en telefoons aan hun oor. Meisjes dragen prinsessenjurken en jongetjes dragen overhemdjes. De kinderen dragen ook allemaal cadeaus met zich mee: van grote poppen tot speelgoedauto’s. Zo lopen de gezinnen, vaak met vier tot zes kinderen, over het strand. Kerst is hier duidelijk een tijd om je gezin en je geld te laten zien aan de mensen om je heen. Af en toe draagt iemand een kerstmuts en daar moet ik om glimlachen. Sneeuw of strand, de kerstgedachte is overal hetzelfde.
26 december 2015 – Pointe Noire
11:30 uur
In 1921 besloten Franse bedrijven die in de jungles van Congo gelokaliseerd waren dat zij op een makkelijke manier bij de kust wilden komen. Er werd een spoor aangelegd. Dit spoor leidde naar een station dat aan de rand van de Atlantische Oceaan werd gebouwd. Om dit station heen vestigden zich vele expats en ontstond er in razend tempo een snelgroeiende stad: Pointe Noire.
Vandaag lopen we een dagje rond in deze stad, die op dit moment zo'n 800 000 inwoners telt. We bevinden ons hier duidelijk onder de mensen met wat meer geld. Er komt regelmatig een dikke auto langs, op elke hoek zit een bakkerij of eettentje en er zijn winkels met mooie kleding. Pointe Noire is bekend om de olie die hier wordt opgeboord aan de kust. Hier werken vele buitenlandse arbeiders, voornamelijk Fransen en Chinezen. Deze expats willen op maat leven, en hier ook voor betalen. Het verschil met de kleine dorpen waar we tot nu toe zijn geweest is enorm.
Het verschil tussen arm en rijk wordt ook op het station duidelijk gemaakt. Op dit moment kent het station van Pointe Noire twee treinen die naar de hoofdstad Brazzaville rijden. De één kost ongeveer 17 euro en doet 24 uur over de ongeveer 600 km. Deze trein ziet er nogal krakkemikkig uit. Daarnaast staat een gloednieuwe trein. Deze trein legt dezelfde weg af in 12 uur tijd. Dit ritje kun je maken voor ongeveer 30 euro. Een ‘armeluistrein’ en een ‘rijkeluistrein’, dat moge duidelijk zijn.
12:15 uur
De prijzen in de winkels, vooral voor voedsel, schijnen schrikbarend hoog te zijn voor een Afrikaans land. Eigenlijk zijn het Europese prijzen, of nog iets hoger. Dit komt doordat het grootste deel van het voedsel wordt geïmporteerd, voornamelijk uit Frankrijk. Dit zal deels te maken hebben met het feit dat hier nauwelijks iets wordt verbouwd.
Mijn schoonouders vertellen dat in bijvoorbeeld Tanzania, waar ze twee jaar hebben gewoond, de blanken in hoog aanzien stonden. Er was vaak schaarste, en als zij dan een winkel binnen kwamen waar al een uur lang een rij aan mensen stond te wachten op voedsel, er plotseling als bij toverslag nog wel een brood ergens gevonden kon worden die zij dan mee mochten nemen.
In Congo hebben de mensen hier geen last van. Wij zijn leuk om naar te kijken, maar in de rij staan doen ze liever niet, ook niet als wij voor hen staan. Een politie agent koopt een broodje in de bakkerij waar wij ook zijn, en kijkt ongeduldig langs de rij. Zodra iemand even niet oplet glipt hij naar voren om zijn broodje af te rekenen. Het is hier ieder voor zich hier!
28 december 2015
12:30 uur
En dan is het ook voor mij tijd om te vertrekken. Met een auto van Tchimpounga worden we naar het vliegveld gebracht. De chauffeur zal daar wachten en mijn vriend weer mee terug nemen. Onderweg komen we langs verschillende rijen aan stilstaande taxi’s. Onhandig, want de wegen worden er veel smaller door, met als gevolg filevorming! Dan zien we de oorzaak van deze rijen: de chauffeurs zitten allemaal bij tankstations te wachten op brandstof. Uit de verhalen van mijn vriend heb ik vernomen dat brandstof hier al vaker schaars is geweest, maar dat dit zo’n dagelijks fenomeen lijkt te zijn vind ik wel erg! De corrupte regering zorgt niet goed voor haar burgers, dat is wel wat ik hier denk te zien.
Ik heb nu twee koffers mee in plaats van één. Mijn vriend geeft mij namelijk wat spullen mee die voor zijn onderzoek zijn. Ik heb hiervoor van zijn begeleider brieven gekregen met uitleg, stempels en een heleboel handtekeningen. “Daar zijn ze wel gevoelig voor, stempels en handtekeningen.”, zei hij. De brieven zouden er ook voor kunnen zorgen dat mijn bagage niet wordt gecontroleerd.
Ik hoop het maar, want ik vind het nogal spannend in zo’n corrupt land om in mijn eentje door het vliegveld te trekken. Verhalen over souvenir belasting die op het vliegveld worden geïnd, de gedachte aan de strenge mannen die onze koffers maar wat graag open wilden maken toen we aankwamen en het feit dat ik nauwelijks tien woorden Frans kan uitkramen maken het er niet beter op. Maar we zullen het zien!
13:20 uur
We komen aanlopen bij de vertrekhal, waar ik al direct mijn paspoort moet laten zien. Ik word doorverwezen naar de juiste balie en moet direct afscheid nemen van mijn vriend, die al niet meer door mag lopen.
Aan het begin van de rij voor de balie wordt mijn e-ticket bekeken. Als het is goedgekeurd wordt er een stempel op gezet. Daarna mag ik doorlopen, ongeveer vier passen maar liefst. Daar word ik opnieuw staande gehouden: mijn bagage moet worden gecontroleerd. “Dit is het moment”, denk ik bij mezelf, en ik begin als een wilde met de brieven te zwaaien. Een man pakt de brieven aan en begint ze te lezen. Daarna overlegt hij even met zijn collega. Ze knikken allebei en wenken: ‘Kom maar hier met die koffers.’. Verdikke.
Ik open mijn beide koffers en ze scannen er doorheen. Ze vragen wat er in de pakketjes zit die mijn vriend heeft meegegeven. “Geur van chimpansees.”, zeg ik in het Frans, zoals we hebben geoefend. De mannen knikken opnieuw. Dan sluiten ze de koffers en zetten er met een krijtje een paraaf op. Ik mag doorlopen. Test doorstaan.
Bij de balie is het gebruikelijke riedeltje aan de beurt: paspoort laten zien, e-ticket laten zien, en koffers wegen. Daarna krijg ik, naast mijn boarding pass, opnieuw een briefje mee voor de douane waarop ik mijn naam en paspoortnummer en verblijfsduur en verblijfplaats moet invullen. Daarna mag ik door de douane.
Bij de douane wordt het briefje bekeken en mijn paspoort en mijn ticket. Een stempel en handtekening van de beambte erop, en de volgende horde is genomen.
Dan is het tijd voor natuurlijk de controle van de handbagage en alle wapens die ik op mijn lichaam draag. Echter zitten ook hier twee vrouwen achter een tafel die opnieuw mijn paspoort en boarding pass willen zien. Een Engels gezin voor mij hoor ik onderling communiceren: “If you have any money, leave it in your pockets!”, waarschuwt de dochter haar vader. O God. Eén van de twee vrouwen heeft al een stapeltje briefgeld in haar handen. Haar collega bekijkt mijn paspoort met een strenge blik en knikt dan. Helaas pindakaas dames, geen reden tot betaling voor mij!
De sfeer is vrolijk in deze ruimte. Het gezin voor me is alle vier rond de 1.90 meter lang. De zoon blijkt zelfs 2 meter te zijn! De gemiddeld rond de 1.60 meter lange Congolese medewerkers grappen allemaal dat dit gezin vast onderdeel uitmaakt van een basketbalteam. Iedereen lacht en als ik mag doorlopen denk ik: “Zo erg is het allemaal nog niet.”.
Tot ik aankom bij de gate.
‘Tas hier.’ wenkt een man me. Opnieuw wordt de handbagage bekeken. Alweer?! Ik kom net uit een check! Er wordt alleen een beetje aan mijn tas gevoeld, ik denk op scherpe voorwerpen. Ondertussen moet ik doorlopen naar een streng kijkende vrouw met een metaaldetector die me fouilleert. Oké…
Als ik eindelijk bij de gate zit te wachten bedenk ik me opgelucht dat ik al mijn geld nog heb. Maar, te vroeg gejuicht. Een medewerker gaat opnieuw alle wachtende mensen langs om paspoort en boarding pass te bekijken. Wat is dit, werkverschaffing?!
Later hoor ik van de begeleider van mijn vriend dat luchtvaartmaatschappijen vaak nog een aparte controle uitvoeren, omdat mensen met een beetje betaling de controles op het vliegveld kunnen ontlopen.
Gelukkig doorsta ik ook deze laatste controle zonder problemen (op zich logisch, mijn paspoort zag er niet anders uit dan 20 minuten eerder bij de douane) en kan ik een uurtje later op het vliegtuig stappen.
Dag Congo, ik vond je mooi en heel bijzonder. Ik kom graag nog een keer terug, sowieso naar Afrika. Dus wie weet tot snel!
08:00 uur
Ook vandaag word ik weer vroeg wakker, met het ritme van het daglicht mee. We ontbijten deze kerstochtend heerlijk met een bakje muesli, breken de tenten af en pakken onze spullen. Mijn schoonouders pakken alles in, want we gaan vandaag naar de stad Pointe Noire. Hier zullen we een weekend verblijven en maandag stappen zij weer op het vliegtuig naar Nederland.
We worden eerst opgehaald door een auto van Tchimpounga. Daarna krijgen we van de manager van het instituut een rondleiding.
10:00 uur
De manager neemt ons mee naar alle verblijven die op het basisinstituut aanwezig zijn. Ze weet over elke groep chimpansees wel een bijzonder verhaal te vertellen. Zo zijn er jonge chimpansees van een paar jaar oud die wekelijks een uitje naar een bos in de buurt maken, natuurlijk onder toeziend oog van een aantal verzorgers. De weg naar het bos duurt ongeveer een uur, en halverwege rusten de chimps even uit en krijgen ze wat mango. Op de terugweg is het hetzelfde verhaal. “Kunnen ze gewoon los rondlopen?” vraag ik me af. De manager knikt en verteld dat de aapjes altijd in de buurt van de verzorgers zullen blijven, net als dat kinderen altijd hun ouders in de gaten houden. Ze voelen zich dan veilig. Ook al weet ik dat chimpansees veel op ons lijken, toch is het grappig om dat steeds zo bevestigd te zien in dit instituut. Het is een bijzondere omgeving.
Tchimpounga blijkt te zijn vernoemd naar een rivier die vroeger door het gebied stroomde: de Tchimpounga. Nu zijn er vooral veel bossen en een soort steppen te zien. De chimpansees hebben in hun verblijf ook groepen bomen staan waarin zij mogen klimmen en waarin zij nesten bouwen. Daarnaast hebben ze klimtoestellen, net als in de dierentuin. Ze liggen en slingeren hier naar hartenlust in. Een prima verblijfje lijkt mij!
13:00 uur
We nemen een taxi naar de stad. De taxichauffeur stopt de koffers en tassen in de kofferbak. Deze past niet meer dicht, maar dat zijn ze hier zeker gewend: van haast elke taxi die op de grote tolweg langs rijdt is de kofferbak wagenwijd open en steekt er van alles uit. De chauffeur poetst zijn achterruit netjes op en bindt de klep vervolgens met het doekje vast aan de trekhaak. Zo, die blijft dicht!
17:00 uur
Het is kerstavond. Ons hotel ligt pal aan het strand, en we zien dat hier wel degelijk wordt uitgepakt met kerst! Het strand is afgeladen. Allerlei strandtentjes zijn opgebouwd, het ruikt naar eten en overal lopen gezinnen. We besluiten ons er even tussen de mengen om wat rond te kijken, en ik kom tot de conclusie dat het vanavond onze beurt is om er sloeberig uit te zien. Iedereen is tiptop aangekleed. Aan de felle kleuren te zien zijn vele kledingstukken nog nieuw. Vrouwen en meisjes hebben hun haren laten vlechten, en mannen lopen stoer rond met zonnebrillen op en telefoons aan hun oor. Meisjes dragen prinsessenjurken en jongetjes dragen overhemdjes. De kinderen dragen ook allemaal cadeaus met zich mee: van grote poppen tot speelgoedauto’s. Zo lopen de gezinnen, vaak met vier tot zes kinderen, over het strand. Kerst is hier duidelijk een tijd om je gezin en je geld te laten zien aan de mensen om je heen. Af en toe draagt iemand een kerstmuts en daar moet ik om glimlachen. Sneeuw of strand, de kerstgedachte is overal hetzelfde.
26 december 2015 – Pointe Noire
11:30 uur
In 1921 besloten Franse bedrijven die in de jungles van Congo gelokaliseerd waren dat zij op een makkelijke manier bij de kust wilden komen. Er werd een spoor aangelegd. Dit spoor leidde naar een station dat aan de rand van de Atlantische Oceaan werd gebouwd. Om dit station heen vestigden zich vele expats en ontstond er in razend tempo een snelgroeiende stad: Pointe Noire.
Vandaag lopen we een dagje rond in deze stad, die op dit moment zo'n 800 000 inwoners telt. We bevinden ons hier duidelijk onder de mensen met wat meer geld. Er komt regelmatig een dikke auto langs, op elke hoek zit een bakkerij of eettentje en er zijn winkels met mooie kleding. Pointe Noire is bekend om de olie die hier wordt opgeboord aan de kust. Hier werken vele buitenlandse arbeiders, voornamelijk Fransen en Chinezen. Deze expats willen op maat leven, en hier ook voor betalen. Het verschil met de kleine dorpen waar we tot nu toe zijn geweest is enorm.
Het verschil tussen arm en rijk wordt ook op het station duidelijk gemaakt. Op dit moment kent het station van Pointe Noire twee treinen die naar de hoofdstad Brazzaville rijden. De één kost ongeveer 17 euro en doet 24 uur over de ongeveer 600 km. Deze trein ziet er nogal krakkemikkig uit. Daarnaast staat een gloednieuwe trein. Deze trein legt dezelfde weg af in 12 uur tijd. Dit ritje kun je maken voor ongeveer 30 euro. Een ‘armeluistrein’ en een ‘rijkeluistrein’, dat moge duidelijk zijn.
12:15 uur
De prijzen in de winkels, vooral voor voedsel, schijnen schrikbarend hoog te zijn voor een Afrikaans land. Eigenlijk zijn het Europese prijzen, of nog iets hoger. Dit komt doordat het grootste deel van het voedsel wordt geïmporteerd, voornamelijk uit Frankrijk. Dit zal deels te maken hebben met het feit dat hier nauwelijks iets wordt verbouwd.
Mijn schoonouders vertellen dat in bijvoorbeeld Tanzania, waar ze twee jaar hebben gewoond, de blanken in hoog aanzien stonden. Er was vaak schaarste, en als zij dan een winkel binnen kwamen waar al een uur lang een rij aan mensen stond te wachten op voedsel, er plotseling als bij toverslag nog wel een brood ergens gevonden kon worden die zij dan mee mochten nemen.
In Congo hebben de mensen hier geen last van. Wij zijn leuk om naar te kijken, maar in de rij staan doen ze liever niet, ook niet als wij voor hen staan. Een politie agent koopt een broodje in de bakkerij waar wij ook zijn, en kijkt ongeduldig langs de rij. Zodra iemand even niet oplet glipt hij naar voren om zijn broodje af te rekenen. Het is hier ieder voor zich hier!
28 december 2015
12:30 uur
En dan is het ook voor mij tijd om te vertrekken. Met een auto van Tchimpounga worden we naar het vliegveld gebracht. De chauffeur zal daar wachten en mijn vriend weer mee terug nemen. Onderweg komen we langs verschillende rijen aan stilstaande taxi’s. Onhandig, want de wegen worden er veel smaller door, met als gevolg filevorming! Dan zien we de oorzaak van deze rijen: de chauffeurs zitten allemaal bij tankstations te wachten op brandstof. Uit de verhalen van mijn vriend heb ik vernomen dat brandstof hier al vaker schaars is geweest, maar dat dit zo’n dagelijks fenomeen lijkt te zijn vind ik wel erg! De corrupte regering zorgt niet goed voor haar burgers, dat is wel wat ik hier denk te zien.
Ik heb nu twee koffers mee in plaats van één. Mijn vriend geeft mij namelijk wat spullen mee die voor zijn onderzoek zijn. Ik heb hiervoor van zijn begeleider brieven gekregen met uitleg, stempels en een heleboel handtekeningen. “Daar zijn ze wel gevoelig voor, stempels en handtekeningen.”, zei hij. De brieven zouden er ook voor kunnen zorgen dat mijn bagage niet wordt gecontroleerd.
Ik hoop het maar, want ik vind het nogal spannend in zo’n corrupt land om in mijn eentje door het vliegveld te trekken. Verhalen over souvenir belasting die op het vliegveld worden geïnd, de gedachte aan de strenge mannen die onze koffers maar wat graag open wilden maken toen we aankwamen en het feit dat ik nauwelijks tien woorden Frans kan uitkramen maken het er niet beter op. Maar we zullen het zien!
13:20 uur
We komen aanlopen bij de vertrekhal, waar ik al direct mijn paspoort moet laten zien. Ik word doorverwezen naar de juiste balie en moet direct afscheid nemen van mijn vriend, die al niet meer door mag lopen.
Aan het begin van de rij voor de balie wordt mijn e-ticket bekeken. Als het is goedgekeurd wordt er een stempel op gezet. Daarna mag ik doorlopen, ongeveer vier passen maar liefst. Daar word ik opnieuw staande gehouden: mijn bagage moet worden gecontroleerd. “Dit is het moment”, denk ik bij mezelf, en ik begin als een wilde met de brieven te zwaaien. Een man pakt de brieven aan en begint ze te lezen. Daarna overlegt hij even met zijn collega. Ze knikken allebei en wenken: ‘Kom maar hier met die koffers.’. Verdikke.
Ik open mijn beide koffers en ze scannen er doorheen. Ze vragen wat er in de pakketjes zit die mijn vriend heeft meegegeven. “Geur van chimpansees.”, zeg ik in het Frans, zoals we hebben geoefend. De mannen knikken opnieuw. Dan sluiten ze de koffers en zetten er met een krijtje een paraaf op. Ik mag doorlopen. Test doorstaan.
Bij de balie is het gebruikelijke riedeltje aan de beurt: paspoort laten zien, e-ticket laten zien, en koffers wegen. Daarna krijg ik, naast mijn boarding pass, opnieuw een briefje mee voor de douane waarop ik mijn naam en paspoortnummer en verblijfsduur en verblijfplaats moet invullen. Daarna mag ik door de douane.
Bij de douane wordt het briefje bekeken en mijn paspoort en mijn ticket. Een stempel en handtekening van de beambte erop, en de volgende horde is genomen.
Dan is het tijd voor natuurlijk de controle van de handbagage en alle wapens die ik op mijn lichaam draag. Echter zitten ook hier twee vrouwen achter een tafel die opnieuw mijn paspoort en boarding pass willen zien. Een Engels gezin voor mij hoor ik onderling communiceren: “If you have any money, leave it in your pockets!”, waarschuwt de dochter haar vader. O God. Eén van de twee vrouwen heeft al een stapeltje briefgeld in haar handen. Haar collega bekijkt mijn paspoort met een strenge blik en knikt dan. Helaas pindakaas dames, geen reden tot betaling voor mij!
De sfeer is vrolijk in deze ruimte. Het gezin voor me is alle vier rond de 1.90 meter lang. De zoon blijkt zelfs 2 meter te zijn! De gemiddeld rond de 1.60 meter lange Congolese medewerkers grappen allemaal dat dit gezin vast onderdeel uitmaakt van een basketbalteam. Iedereen lacht en als ik mag doorlopen denk ik: “Zo erg is het allemaal nog niet.”.
Tot ik aankom bij de gate.
‘Tas hier.’ wenkt een man me. Opnieuw wordt de handbagage bekeken. Alweer?! Ik kom net uit een check! Er wordt alleen een beetje aan mijn tas gevoeld, ik denk op scherpe voorwerpen. Ondertussen moet ik doorlopen naar een streng kijkende vrouw met een metaaldetector die me fouilleert. Oké…
Als ik eindelijk bij de gate zit te wachten bedenk ik me opgelucht dat ik al mijn geld nog heb. Maar, te vroeg gejuicht. Een medewerker gaat opnieuw alle wachtende mensen langs om paspoort en boarding pass te bekijken. Wat is dit, werkverschaffing?!
Later hoor ik van de begeleider van mijn vriend dat luchtvaartmaatschappijen vaak nog een aparte controle uitvoeren, omdat mensen met een beetje betaling de controles op het vliegveld kunnen ontlopen.
Gelukkig doorsta ik ook deze laatste controle zonder problemen (op zich logisch, mijn paspoort zag er niet anders uit dan 20 minuten eerder bij de douane) en kan ik een uurtje later op het vliegtuig stappen.
Dag Congo, ik vond je mooi en heel bijzonder. Ik kom graag nog een keer terug, sowieso naar Afrika. Dus wie weet tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
