Een stukje lopen: de Nijmeegse Vierdaagse 2019
Door: Baukje Nauta
Blijf op de hoogte en volg Baukje
18 Juli 2019 | Nederland, Nijmegen
Donderdag 18 juli
Ontbijt met Ibuprofen
Een goedemorgen! Zitten we weer! Vandaag staat er een schaal pannenkoeken op tafel. Onze Keukenheld is weer volle bak in actie. Njam! Mijn voeten voelen niet helemaal fantastisch, dus ik besluit maar alvast lekker aan de pijnstillers te gaan. Een Ibuprofen als ontbijt: wie is er niet gek op? In elk geval mogen we van start vandaag. De Zeven Heuvelen staan op het programma! Zou het zo pittig zijn als wordt gezegd?
“Excuse me ma’am, on your left!”
Opnieuw de Heyendaalseweg vandaag, compleet met clown, meisje in roze badjas, kindjes met koekjes en jolige studenten. Het begint al bijna normaal te worden! De sfeer wordt zoals elke dag een aantal keer gezet door troepen militairen. Ze lopen met bepakking van minstens 10 kilo de 40 kilometer en komen uit Nederland, Duitsland, Scandinavië, Canada of Amerika. Ze delen vlaggetjes en stickers uit aan de kinderen langs de route en zingen in koor liedjes. Ze houden er een redelijk tempo op na en passeren iedereen door een beleefd “Excuse me ma’am, on your left please!”. Na twee dagen zijn we als karavaan al zo ‘getraind’ dat we massaal drie meter naar rechts springen zodra iemand een lied inzet. Op momenten dat het wat pittig is vind ik het superleuk om naast de militairen te lopen (zolang ik ze bijhoud). En dat lijkt voor meerdere mensen te gelden. Er wordt meegezongen met de militairen en ze kunnen ook gezellig kletsen. Én: ze maken de weg even vrij. Wederom een gratis tip voor wie nog eens mee wil lopen: lekker achter de militairen aan. Hun achterkant is over het algemeen natuurlijk sowieso niet verkeerd om aan te zien…
Achterkantjes sparen
Over achterkanten gesproken: vandaag ‘sparen’ we foto’s van gekke versieren van tassen. Dit blijkt een ‘dingetje’ in wandelwereld, om even in hipstertermen te spreken: je tas versieren met vanalles en nog wat. Speldjes en herinneringen aan wandeltochten uiteraard, maar ook sleutelhangers, borduurwerken, geluksamuletten en poppetjes in alle soorten en maten passeren op zo’n dag. Daarnaast zien we iemand met een plastic eend, een piepkip, enorme roze feeënvleugels en een shotjesbar. Want…. waarom niet?
Pilletjes en shotjes
De Zeven Heuvelen vallen alles mee. Mede doordat het feest is in elk dorp waar we doorheen komen. Overal muziek, versiering, drinken en eten. Stoelen, tafels: iedereen sleept de hele huisraad de berm in om de wandelaars aan te moedigen en het dorpsfeest volle bak mee te doen. Zó gezellig! En het helpt enorm. Ik loop inmiddels namelijk als een soort eend: waggelend om de pijn wat te voorkomen. De feesten en mensen langs de route leiden me supergoed af. Echt fijn! Als we in Nijmegen komen vertraagd de stoet zelfs, zó vol met feesten staat de straat waar we doorheen moeten. Dan zie ik een roze pet in de menigte: het is paps! “Voor elke blaar ééntje, Bauk?”: hij houdt Flügeltjes omhoog. Wat een held! Mijn broertje duikt ook op, en we proosten met z’n vieren. TOP MOMENT. Hier kom ik de laatste kilometers wel op door.
De score van dag 3
19.00 uur. Hallo blarenpoli, daar zijn we weer! Hoewel ik het bijna niet aandurfde heb ik mijn schoenen toch uitgedaan. De blaren zijn uiteraard weer volgelopen onder het gisteren zo zorgvuldig aangebrachte tape. Het meisje dat me vandaag helpt pulkt eerst alle tape van mijn voeten. Dan kijkt ze me met gefronste wenkbrauwen aan: “Weet je zeker dat je geen allergie hebt? Je voeten zitten onder de rode uitslag, precies waar de tape heeft gezeten. Wacht, ik haal er even een verpleger bij.”. Nou. Die voeten boffen maar met mij! Ik voel me ineens heel erg moe en (daardoor) een beetje verdrietig. Mijn relativeringsvermogen is even laag. Ga ik nog lang last hebben van mijn voeten en benen? Ga ik niet alleen morgen nog, maar de hele komende maand (of langer!) strompelend door het leven? Ik had al zoveel blessures de afgelopen tijd met hardlopen… Maak ik het er nou alleen maar erger op (kon dat überhaupt nog)? Ik staar een beetje naar mijn tenen en luister half naar de mensen van het Rode Kruis. Er wordt besloten om mijn hielen af te plakken met speciale anti-allergie tape. Daarnaast krijgen ik voor mijn tenen ‘vette watten’ mee. Geen tape dus, maar een soort strip van wol die je tussen en om je tenen vouwt. Holy moly, wat een HEMEL! Alsof ik superzachte pantoffels draag! Mijn sokken eroverheen zodat de watten blijven zitten, en ik kan naar huis. “En veel plezier morgen met het uitlopen van de Vierdaagse.” knipoogt het meisje naar me. Ik voel me alweer een stukje beter. Ik mag door! Mijn voeten passen niet meer in mijn slippertjes, dus ik waggel op sokken naar mijn fiets. Op naar morgen: nog één dag!
Ontbijt met Ibuprofen
Een goedemorgen! Zitten we weer! Vandaag staat er een schaal pannenkoeken op tafel. Onze Keukenheld is weer volle bak in actie. Njam! Mijn voeten voelen niet helemaal fantastisch, dus ik besluit maar alvast lekker aan de pijnstillers te gaan. Een Ibuprofen als ontbijt: wie is er niet gek op? In elk geval mogen we van start vandaag. De Zeven Heuvelen staan op het programma! Zou het zo pittig zijn als wordt gezegd?
“Excuse me ma’am, on your left!”
Opnieuw de Heyendaalseweg vandaag, compleet met clown, meisje in roze badjas, kindjes met koekjes en jolige studenten. Het begint al bijna normaal te worden! De sfeer wordt zoals elke dag een aantal keer gezet door troepen militairen. Ze lopen met bepakking van minstens 10 kilo de 40 kilometer en komen uit Nederland, Duitsland, Scandinavië, Canada of Amerika. Ze delen vlaggetjes en stickers uit aan de kinderen langs de route en zingen in koor liedjes. Ze houden er een redelijk tempo op na en passeren iedereen door een beleefd “Excuse me ma’am, on your left please!”. Na twee dagen zijn we als karavaan al zo ‘getraind’ dat we massaal drie meter naar rechts springen zodra iemand een lied inzet. Op momenten dat het wat pittig is vind ik het superleuk om naast de militairen te lopen (zolang ik ze bijhoud). En dat lijkt voor meerdere mensen te gelden. Er wordt meegezongen met de militairen en ze kunnen ook gezellig kletsen. Én: ze maken de weg even vrij. Wederom een gratis tip voor wie nog eens mee wil lopen: lekker achter de militairen aan. Hun achterkant is over het algemeen natuurlijk sowieso niet verkeerd om aan te zien…
Achterkantjes sparen
Over achterkanten gesproken: vandaag ‘sparen’ we foto’s van gekke versieren van tassen. Dit blijkt een ‘dingetje’ in wandelwereld, om even in hipstertermen te spreken: je tas versieren met vanalles en nog wat. Speldjes en herinneringen aan wandeltochten uiteraard, maar ook sleutelhangers, borduurwerken, geluksamuletten en poppetjes in alle soorten en maten passeren op zo’n dag. Daarnaast zien we iemand met een plastic eend, een piepkip, enorme roze feeënvleugels en een shotjesbar. Want…. waarom niet?
Pilletjes en shotjes
De Zeven Heuvelen vallen alles mee. Mede doordat het feest is in elk dorp waar we doorheen komen. Overal muziek, versiering, drinken en eten. Stoelen, tafels: iedereen sleept de hele huisraad de berm in om de wandelaars aan te moedigen en het dorpsfeest volle bak mee te doen. Zó gezellig! En het helpt enorm. Ik loop inmiddels namelijk als een soort eend: waggelend om de pijn wat te voorkomen. De feesten en mensen langs de route leiden me supergoed af. Echt fijn! Als we in Nijmegen komen vertraagd de stoet zelfs, zó vol met feesten staat de straat waar we doorheen moeten. Dan zie ik een roze pet in de menigte: het is paps! “Voor elke blaar ééntje, Bauk?”: hij houdt Flügeltjes omhoog. Wat een held! Mijn broertje duikt ook op, en we proosten met z’n vieren. TOP MOMENT. Hier kom ik de laatste kilometers wel op door.
De score van dag 3
19.00 uur. Hallo blarenpoli, daar zijn we weer! Hoewel ik het bijna niet aandurfde heb ik mijn schoenen toch uitgedaan. De blaren zijn uiteraard weer volgelopen onder het gisteren zo zorgvuldig aangebrachte tape. Het meisje dat me vandaag helpt pulkt eerst alle tape van mijn voeten. Dan kijkt ze me met gefronste wenkbrauwen aan: “Weet je zeker dat je geen allergie hebt? Je voeten zitten onder de rode uitslag, precies waar de tape heeft gezeten. Wacht, ik haal er even een verpleger bij.”. Nou. Die voeten boffen maar met mij! Ik voel me ineens heel erg moe en (daardoor) een beetje verdrietig. Mijn relativeringsvermogen is even laag. Ga ik nog lang last hebben van mijn voeten en benen? Ga ik niet alleen morgen nog, maar de hele komende maand (of langer!) strompelend door het leven? Ik had al zoveel blessures de afgelopen tijd met hardlopen… Maak ik het er nou alleen maar erger op (kon dat überhaupt nog)? Ik staar een beetje naar mijn tenen en luister half naar de mensen van het Rode Kruis. Er wordt besloten om mijn hielen af te plakken met speciale anti-allergie tape. Daarnaast krijgen ik voor mijn tenen ‘vette watten’ mee. Geen tape dus, maar een soort strip van wol die je tussen en om je tenen vouwt. Holy moly, wat een HEMEL! Alsof ik superzachte pantoffels draag! Mijn sokken eroverheen zodat de watten blijven zitten, en ik kan naar huis. “En veel plezier morgen met het uitlopen van de Vierdaagse.” knipoogt het meisje naar me. Ik voel me alweer een stukje beter. Ik mag door! Mijn voeten passen niet meer in mijn slippertjes, dus ik waggel op sokken naar mijn fiets. Op naar morgen: nog één dag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
